Dit boekje (84 blz.) heeft 4 hoofdstukken. In het eerste hoofdstuk behandelt de schrijver: De reformatie en de biecht. Luther's strijd tegen de biechtdwang, tegen de voldoening door werken en tegen de boete als verdienstelijk werk wordt uiteengezet. Toch heeft Luther de private biecht — ontdaan van dwang, voldoening door straffen en verdienstelijkheid — in hoge ere gehouden. Augustinus beleed zijn zonden voor de gehele wereld. Ook voor de zekerheid van de vergeving der zonden is zij nodig. Het gaat hem om het ambtelijk karakter van de absolutie. Volgens Luther is er drieërlei absolutie: in de prediking, de genadeverkondiging na de preek en de private absolutie.

Deze private biecht acht Luther nodig in de strijd om een genadige God en de aanvechtingen van de duivel. Ook is het een uitnemende gelegenheid om, de biechtende te onderzoeken of hij toegelaten kan worden tot het Avondmaal. Daarmee wordt voorkomen, dat het sacrament voor de honden en de zwijnen wordt geworpen. Luther vond persoonlijk geloofsonderzoek nodig.

Na Osiander, die de biecht waardeert, maar de algemene schuldbelijdenis en genadeverkondiging bestreed, komt Calvijn aan de beurt. Ook Calvijn verwerpt de Roomse biechtpraktijk. Van het persoonlijk belijden van de zonden is Calvijn een voorstander. Hij verwijst de zondaren naar de pastores of anderen (Inst. III, 4, 14).

Zwingli verwerpt de private biecht totaal. Dit hoofdstuk is rijk gedocumenteerd met aantekeningen.

In hoofdstuk 2 worden de schriftgegevens behandeld. De conclusie is, dat de oprechte biecht van onze zonden voor God en de biecht voor een kerkelijke ambtsdrager elkander niet uitsluiten.

In een apart hoofdstuk (III) vindt de dogmatische bezinning plaats: de rechtvaardiging door het geloof, de volharding der heiligen, de functie van het berouw, doodzonde en dagelijkse zonde, het roomse ondervragingssysteem.

Belangrijk zijn de conclusies voor de praktijk. Het ambts- en biechtgeheim wordt onderstreept. De bepalingen in de kerkorde van onze kerk en de stand van zaken in de Geref. Kerken worden besproken. De schrijver is voorstander van de private biecht. Niemand zal met de Schrift in de hand hem dit betwisten. Ik ben geneigd een vraagteken te zetten, als hij schrijft: „Het gevaar is niet denkbeeldig, dat wij met het belijden tegenover God niet veel ernst maken. Dat zullen wij wel doen, als wij ook voor een mens biechten. Dan worden wij in elk geval gedwongen ons leven meer te toetsen".

Een vraagteken. Immers, wanneer een mens niet meer voor God beeft, beeft hij dan wel voor een dienaar? Wij willen u dit boekje van harte aanbevelen. Er staat veel goeds in. Ook onder ons wordt veel te weinig bijbels „gebiecht".