Lolita van Vladimir Nabokov is vanaf het moment van publicatie in 1955 controversieel geweest, vanwege de door de hoofdpersoon beleden liefde voor een nymfachtig jong meisje, dat nu eens lief gewillig is en dan weer gemelijk en weerbarstig. Zijn hopeloze liefde leidt tot een moord, of een vermeende moord, en het boek is vanuit de gevangenis geschreven in de vorm van een bekentenis voor de jury van de rechtbank die hem moet veroordelen of vrijspreken, 'natuurlijk niet om mijn hoofd, maar om mijn ziel te redden'.

In de reeks vertalingen van het verhalend werk van de Russisch-Amerikaanse grootmeester (1899-1977) dan nu de lang verwachte nieuwe vertaling van diens bekendste werk. Het is de tragikomische geschiedenis van een gecultiveerde middelbare man die als een blok valt voor Lolita, het 12-jarige dochtertje van zijn hospita. Om haar in zijn macht te krijgen trouwt hij met de moeder. Als deze verongelukt staat niets zijn geluk meer in de weg -behalve dan het feit dat Lolita helaas een eigen wil blijkt te hebben en haar eigen geluk bevecht. Het relaas is geschreven vanuit het manisch-erotische perspektief van de man, die een duivels knap stilist blijkt, maar indirekt krijgt men toch ook een roerend beeld van het meisje achter het seksobjekt. Ook het Amerika van de jaren '50 wordt prachtig getypeerd. De niet al te preutse lezer zal ook zonder dat hij alle grapjes en toespelingen oppakt zijn hart ophalen aan deze mooie en goed doordachte vertaling, waarmee men eigenlijk alle exemplaren van de vorige van Coutinho moet vervangen.