Ter Haar (Amsterdam 1806 - Velp 1880) was in zijn tijd een gevierd kanselredenaar, een populair dichter en een bemind hoogleraar, concludeerde J.H.J. Willems in zijn biografie van de dominee-dichter. Gedurende enkele jaren was hij bovendien een (door Potgieter niet erg gewaardeerd) redactielid van 'De Gids', maar predikambt en redacteurschap gingen duidelijk niet samen. 'De St. Paulus rots' is het berijmde verhaal van een schipbreuk, geschreven in de trant van de door hem bewonderde Tollens. In 1845 was de splinternieuwe bark 'Jan Hendrik' als gevolg van slecht zeemanschap op de St. Paulusrots gezeild, een eilandje in de zuidelijke Atlantische Oceaan even boven de evenaar, zo'n 800 kilometer uit de Braziliaanse kust. Aan de hand van journalen van de eerste stuurman en de scheepsarts - deze zijn achter het gedicht geplaatst - beschrijft Ter Haar de gebeurtenis die afliep met de redding van op vier na alle opvarenden. Het dichtverhaal - vóór publicatie door de dichter met veel succes voorgedragen in verscheidene steden - werd door bijna iedereen, publiek en critici, enthousiast ontvangen; nog in 1847 volgden twee herdrukken. Potgieter echter, die toch al een hekel had gekregen aan de volgens hem zwaar overschatte dominee-dichters (Beets, Hasebroek, Ter Haar, Ten Kate, om de belangrijkste te noemen) laat in zijn recensie in 'De Gids' weinig heel van het werk: uit bijna alle 54 pagina's van zijn kritiek blijkt dat hij verre de voorkeur geeft aan het eenvoudige proza van scheeps-heelmeester Hanou en opperstuurman Vierow boven de verzen van zijn voormalige mederedacteur. Tussen Ter Haar en Potgieter kwam het daarna niet meer goed. L0197.