Wat is het toch om een mens te zijn op aarde? Heeft het betekenis? Hoe zou die aan het licht kunnen komen? Nog niet zo lang geleden was de meetlast de wil van God, de natuur met haar wetten, of het belang van de gemeenschap. Nu erkennen de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, de Europese grondwet, documenten vanuit kerken, alleen de waardigheid van de mens als het gegeven waaraan oordelen over goed en kwaad worden afgemeten.

Met woorden tastend langs de muren van het bestaan zoekt Van Munster in zijn nieuwe boek naar een weg. De explosie van medisch kunnen , de macht van het geld die de krachtlijnen van elke samenleving bepaalt, de pretentie van mensenrechten die de waarden van eeuwenoude tradities wegpoetst, de globalisering die het gedrag van mensen onherkenbaar verandert, maken zij het spreken over waardigheid niet lachwekkend of tenminste tot meelijwekkend?
Mijmerend gaat het boek hoofdstuk na hoofdstuk door deze werkelijkheid op zoek naar een antwoord. Het wordt gevonden in een dialoog van emoties en ervaringen op het plein waar de vrijheid van spreken is gewaarborgd. Vanaf de oudheid tot op de dag van vandaag wordt daar een besef verwoord van een geheime kracht die ervaren wordt in de gebeurtenissen van het leven. Het is het grondwater dat het spreken over normen en waarden voor verdorring behoedt, en het wordt barmhartigheid genoemd.