In De Schaduwgrens voert Tad Williams de lezer een wereld binnen waar de mens heer en meester is. De Qar - het elfenvolk - is verdreven tot ver achter de schaduwgrens, een geheimzinnige plek waar een raadselachtige nevel de sfeer bepaalt. Bekend is dat zij die de nevel binnengaan hun verstand verliezen, en erger. Op de grens van die nevel, en ernaar vernoemd, ligt het vredige Zuidermark, het meest noordelijke van de koninkrijkjes van de mens.

Maar op Kasteel Zuidermark doen onheilspellende geruchten de ronde nadat de koning is ontvoerd en de regent onder mysterieuze omstandigheden aan zijn eind komt. De nieuwe heersers, des konings tweeling, zijn nauwelijks vijftien jaar en verre van volwassen. Zo heeft de gebrekkige en humeurige prins Barrick nauwelijks oog voor zijn plichtenen verantwoordelijkheden, hij wordt voortdurend door angstaanjagende dromen geplaagd. Zijn tweelingzus, prinses Brionie, bruisend, vol leven en koppig als geen ander, vat haar nieuwe taak heel serieus op.

Maar zijn zij wel opgewassen tegen de altijd konkelende en samenzwerende hofedelen? Tegen een stiefmoeder die niets liever wil dan haar eigen kind de troon te zien bestijgen? Of tegen de veroveringszucht van het aangrenzende Xis, waarvan de eerste verkenners al in het rijk zijn gesignaleerd? Kwalijkst van alles is dat uitgerekend nu de schaduwgrens, ooit getrokken door het Schemervolk om ervoor te zorgen dat niemand de schaduwlanden erachter betreedt, in beweging is gekomen.

Langzaam maar onstuitbaar glijden de dichte gekmakende nevels het zuidelijk deel van Zuidermark binnen. Maar hoe dicht en ondoorzichtig ze ook zijn, de nevels kunnen niet verhullen dat achter hen het elfenleger van de Qar optrekt en op het punt staat Zuidermark binnen te vallen.

De schaduwmars is begonnen...