Suzanne, de hoofdpersoon in De laatste vrouw, vertelt het verhaal van haar liefde voor drie Italiaanse heren op leeftijd. Bij ieder van hen vindt ze aspecten die haar boeien en in alle drie herkent ze de bijna kinderlijke vitaliteit, de onbezonnenheid en tegelijk de melancholie over het onstuitbaar naderende einde. Voor ieder van hen was zij de laatste vrouw...
De laatste vrouw van Rosita Steenbeek oogstte alom veel succes en werd ook in het buitenland bejubeld.

Recensie(s)

Deze debuutroman wordt gepresenteerd als autobiografisch. De ik-figuur Suzanna mogen we dus vereenzelvigen met de auteur. Suzanna is een jonge vrouw van calvinistische huize uit Nederland, afgestudeerd in de Nederlandse taal- en letterkunde, propedeuse theologie, toneel- en filmrollen, artikelen in Vrij Nederland, een interview met Alberto Moravia in Het Rijksmuseum, een rolletje in een film van Federico Fellini. Het boek beschrijft hoe zij in Italië achtereenvolgens relaties aangaat met drie oude mannen, een psychiater, een beroemd schrijver en een dito filmregisseur. Dit leidt tot een druk en ingewikkeld bestaan, beurtelings in Taormina en Rome. Er gebeurt in het boek niet zoveel, buiten de minnehandel (weinig) en de minnepraat (heel veel), met nogal wat voer voor psychologen. Het is levendig geschreven en weet doorgaans de aandacht geboeid te houden, temeer omdat in de schrijver Moravia en in de filmregisseur Fellini te herkennen zijn!