De blinde muziekcriticus Marius van Vlooten is sinds een fataal verlopen verhouding in zijn jeugd nooit meer verliefd geweest. Vele jaren later reist hij naar een masterclass in Bordeaux, waar een jonge musicoloog hem een levendig portret schetst van de violiste Suzanne Flier en haar aan hem voorstelt. Als Van Vlooten haar de eerst vioolpartij hoort spelen uit Janáceks strijkkwartet Kreutzersonate, verandert hij tegen wil en dank in een personage uit een tragedie die haar eigen onontkoombare verloop heeft. De emoties in dit verhaal van Margriet de Moor worden opgeroepen door wat de personages zien, door wat ze niet (kunnen) zien en vooral ook door wat zij horen, in taal of muziek. Met Kreutzersonate reageert Margriet de Moor niet alleen op Janáceks strijkkwartet, maar via dat werk ook op Tolstojs befaamde novelle, die op zijn beurt weer geïnspireerd was op Beethovens sonate. Met deze meeslepende roman geeft zij het gespreksthema van de meesters over liefde, passie en jaloezie een nieuwe draai.

Recensie(s)

Bij twee toevallige ontmoetingen vertelt een blinde muziekcriticus een jonge musicoloog over zijn leven. Centraal staan de tot zijn blindheid leidende zelfmoordpoging na het bedrog van zijn jeugdliefde en zijn door jaloezie vergiftigde huwelijk met de violiste Suzanna. De Moor (1941) schreef een verhaal over liefde en jaloezie, over muziek, zintuigen en de gevaren die levens en liefdes van mensen bedreigen. Voor dit laatste zorgen behalve de muziek (de passie waarmee Suzanne de Kreutzersonate speelt, voedt de jaloezie van haar echtgenoot) ook de voortdurend neerstortende vliegtuigen. Dit gevaar verbindt deze roman, aldus De Moor zelf, met haar voorgaande, 'Zee-Binnen' (1999), en met een nog te verschijnen roman. In deze kleine roman varieert De Moor op Beethovens 'Kreutzersonate' voor viool en piano, Tolstojs novelle 'De Kreutzersonate' waarin deze sonate een rol speelt, en Janaceks strijkkwartet 'Kreutzersonate', weer een reactie op Tolstoj. Een boek dat bewondering oproept door het stilistische meesterschap, maar de lezer niet echt emotioneert. En dat is wonderlijk bij een verhaal over zulke heftige gevoelens.