Een maar al te menselijk verhaal over eeuwigheid en overspel, creativiteit en bederf, poolexpedities en bergbeklimmers.

En meesterlijk geschreven.

Recensie(s)

Eigenlijk is dit boek een dubbelroman. Deel I 'Hem' en deel III 'Dooi' gaan, personaal verteld, over Thomas Hem, auteur van 'kleinere' boeken, die de opdracht krijgt een boek van 300 pagina's te schrijven, maar met een writer's block kampt. Hij is 50 jaar, drie keer gescheiden, vader van vier dochters, van wie er één bij de geboorte stierf en heeft een verhouding met de bibliothecaresse Bettie Sonius, moeder van drie zoons, van wie de oudste in een inrichting zit en wier man Bob zelfmoord pleegt. Het middenstuk, deel II 'Hans', gaat in de ik-stijl over een puber, Hans Brummelkamp, die opgroeit in een huis aan een uiterwaard en wiens vader zich bij zijn geboorte heeft opgehangen. Hem, die regelmatig naar Zwitserland gaat, wat aanleiding geeft tot uitvoerige en topografisch nauwkeurige natuurbeschrijvingen, ontmoet daar Hans, die gefascineerd is door poolexpedities en hun veelal noodlottig einde. Beider voorliefde voor koude en sneeuw geeft eenheid aan het boek, dat met een korte epiloog en een verantwoording van de vele geciteerde werken wordt besloten. Deze roman is door het collageachtige karakter wat verwarrend, maar leest prettig en wordt gekenmerkt door Van Zomerens voorliefde voor de variërende herhaling.