Op 22 december 1984 schoot een magere, blonde, op het eerste gezicht doodgewone jongeman in de Newyorkse ondergrondse vier jongens neer. In een stad waar geweld aan de orde van de dag is en waar iedereen waarschuwt tegen de gevaren in de ondergrondse, lijkt dat niet zo'n uitzonderlijk gebeuren. Maar dit was anders. Bernie Goetz, de schutter, was blank, de jongens waren zwart. En de schietpartij maakte in heel Amerika de gemoederen los. Men ging ervan uit dat de jongens Goetz hadden willen beroven, en dat hij uit zelfverdediging gehandeld had. Eindelijk iemand die dat tuig aanpakte en mores leerde Maar was dat wel zo? Hoewel pers en televisie de schietpartij en de daarop volgende juridische manoeuvres in de zaak Goetz van dag tot dag volgden, stond niemand stil bij de vraag hoe Goetz tot zijn daad was gekomen en waarom de zaak zoveel emoties opriep. In Stille woede probeert Lillian Rubin het antwoord daarop te vinden. Zij gaat Goetz' achtergronden na en geeft een overtuigend beeld van de krachten en gebeurtenissen in zijn leven die bijna onherroepelijk moesten leiden tot de schietpartij in de ondergrondse Zij beschrijft de levensomstandigheden van de vier slachtoffers, van wie er één blijvend verlamd is geraakt. Enkelen van hen hebben inderdaad een strafblad, maar dat kon Goetz niet weten toen hij schoot. De reacties die de jongens van het publiek ontvangen, zijn omgekeerd evenredig aan wat Goetz als "held" ondervindt.Lillian Rubin brengt in dit boek haar vaardigheden als psychologe en als schrijfster bijeen. Geschreven als een roman, vormt het een fascinerend relaas over het leven in het huidige Amerika, over haat en liefde, over armoede en racisme, over de stille woede die al zolang bij zoveel Amerikanen leeft - bij blank en zwart, arm en rijk.