Batavia 1930. Maria Hagenaar heeft de hoop om te trouwen al opgegeven wanneer zij een jonge Chileense consul ontmoet. Liefkozend noemt hij haar Maruca. Ze treden in het huwelijk.
In Santiago, Buenos Aires en Madrid blijkt al snel dat haar nieuwe man geen toegewijd diplomaat is, maar eerst en vooral een dichter en bohémien. Hij noemt zich Pablo Neruda en bezingt de ene vrouw na de andere, maar nooit haar.
De Spaanse burgeroorlog vormt een keerpunt in hun leven. Neruda is op weg naar wereldfaam, een Nobelprijs en nieuwe liefdes, Maruca en hun dochtertje Malva Marina beginnen in Den Haag aan een lang vergeten worden.
Maar in de schaduw van Neruda’s roem voltrekken zich tragische gebeurtenissen. Wat is de prijs voor een kortstondig geluk? Welke rekeningen moeten nog vereffend worden? En wat is pijnlijker: herinneren of vergeten?

‘De liefde is zo kort, en het vergeten zo lang,’ schreef Pablo Neruda, een van ’s werelds meest geliefde dichters.
Die woorden gaan zeker op voor zijn eerste huwelijk met de Nederlandse Maria Hagenaar. Nooit bezong hij haar in een gedicht, toch is zij nu alsnog een muze geworden. Haar leven vormde de inspiratie voor En het vergeten zo lang, een meeslepende historische roman over een kortstondig huwelijk en een lange scheiding.
In het voetspoor van Maruca – zoals Neruda haar noemde – reisde Pauline Slot over drie continenten. De vrouw die een voetnoot werd in het rijkgedocumenteerde leven van haar man krijgt nu voor het eerst een stem. Hoe leer je omgaan met steeds meer verliezen, in de schaduw van de roem?

Wat niet veel mensen zullen weten is dat de beroemde Chileense dichter en Nobelprijswinnaar Neruda getrouwd was met een Nederlandse vrouw: Maria Hagenaar. Schrijfster Pauline Slot (1960) geeft haar voor het eerst een stem in deze historische roman. Voor haar vijfde boek reisde Slot, die debuteerde met 'Zuiderkruis', over drie continenten en sloeg talloze naslagwerken na, waarvan ze verslag heeft gedaan op haar weblog. De roman is opgedeeld in zeven delen; hoewel het verhaal verteld wordt vanuit het perspectief van Maria, gebeurt dit in de derde persoon. Het huwelijkse geluk was kortstondig omdat Neruda al snel minnaressen kreeg. Hij wijdde aan hen talloze gedichten, maar nooit een aan Maruca, zoals hij zijn vrouw noemde, noch aan hun dochtertje*. Het verhaal laat zien hoezeer Maria/Maruca aan haar man verbonden bleef hoewel ze al na een paar jaar gescheiden leefden. Zowel letterlijk, ze zijn nooit officieel gescheiden, als figuurlijk, doordat hij haar leven bleef beheersen. Slot maakt met haar kleine ode aan deze vrouw in een heldere stijl duidelijk hoe pijnlijk dit leven in de schaduw van zijn roem was.