Zo groot als de onderlinge verschillen zijn tussen filosofen die men doorgaans als 'postmodern' aanduidt, zo divers zijn ook de reacties die op hun werk oproept bij andere filosofen, wetenschappers en kunstenaars. De cultuurfilosoof C.A. van Peursen mengt zich met dit boek nadrukkelijk in het actuele debat betreffende de plaats en betekenis van het postmoderne denken in de moderne ideeëngeschiedenis. Het boek opent met een schets van de huidige cultuur waarin het postmodernisme kon ontstaan. Na een kernachtige samenvatting van de hoofdthema's die autonomie van de 'tekst', de verwerping van het omvattende 'verhaal', het pluralisme) en een korte bespreking van de meest invloedrijke denkers (Derrida, Lvotard, Rortv en Toulmin) volgt een verheldering van de termen 'metafysica' (welke veranderingen onderging deze?) en van het skepticisme, bij welke traditie liet postmodernisme tot op zekere hoogte aansluit. In de lijn van Immanuel Kant, vaak door genoemde denkers aangehaald, wordt tenslotte de stelling verdedigd dat de skeptische attitude, zoals ook de postmodernen zich die eigen hebben gemaakt, alleen zin en betekenis kan hebben wanneer deze uiteindelijk tot iets anders leidt: voorbij het eigen skepticisme en daarmee ook: voorbij het postmodernisme. Het afzweren van de traditionele metafysische denkpatronen leidt onvermijdelijk tot de vraag naar een nieuwe, wellicht meer creatieve (o.a. wetenschappelijk inventieve, maar ook kunstzinnig vernieuwende) dimensie: een 'derde, metafysische dimensie'.