In een Zuid-Hollandse gemeente verschijnt een vrouw die naar het lijkt betrekkelijk willekeurige dorpelingen fotografeert. Het is de bedoeling een fotoboek te maken. Een bejaarde dorpeling raakt volledig van slag door de fotografe. Hij beeldt zich in dat zijn kinderen uit zijn eerste en tweede huwelijk niet van hem zijn. Terwijl zijn waan steeds tragischer proporties aanneemt en uiteindelijk resulteert in zijn dood, verschijnt het fotoboek. Aanvankelijk zijn de gefotografeerde dorpelingen daar heel gelukkig mee, maar vrij spoedig na het verschijnen van het boek overlijdt de een na de ander. Betekent een plaatsje in het boek een doodvonnis of is dat een waanbeeld? Ook de ik-figuur begint, mede omdat hij zelf bij een paar akelige ongelukken betrokken raakt, langzaam te geloven dat hij ten dode opgeschreven is nu zijn foto in het boek staat.Door alle tragikomische verwikkelingen heen is er ook, omdat dood en liefde zijden van hetzelfde geldstuk zijn, sprake van halve en hele verliefdheden. En op de achtergrond voltrekken zich de rampzalige gevolgen van een waanbeeld op overheidsniveau: er breken veeziektes uit waarbij miljoenen dieren geruimd worden.

Recensie(s)

In het motto van deze roman 'Enkel de waan is aan allen gegeven' (Xenophanes) ligt het thema besloten: wanen. Een naamloze inwoner van het Zuid-Hollandse dorp Monward (Warmond) vertelt over de mooie oosterse Lotte Weeda die er dorpelingen komt fotograferen voor een fotoboek. De verteller (alter ego van de auteur), die kwistig anti-roomse uitspraken, bijbelteksten en zijn kennis van literatuur, natuur en klassieke muziek rondstrooit, maakt haar wegwijs in het dorp. Als het fotoboek eenmaal af is, verongelukken de geportretteerden een voor een, de verteller zelf ontsnapt ternauwernood. En dan is er nog de kwestie van een ontsnapte 'gevaarlijke' slang. De dorpelingen zijn doodsbang: is er een 'stille kracht' aan het werk? Naast deze 'massapsychose' spelen ook andere wanen (liefde, travestie, het ruimen van vee als remedie tegen epidemieen) een rol in deze tragikomische, in typisch 't Hartse 'gezellige' stijl geschreven, maar strak gecomponeerde, oer-Hollandse roman. 'Behoort tot het beste dat Maarten 't Hart heeft geschreven' aldus Elsbeth Etty in NRC Handelsblad. Er was destijds enige commotie over het feit dat in de roman de in 2003 als exclusieve Bijenkorf-uitgave verschenen novelle 'De scheltopusik' (enigszins gewijzigd) is opgenomen. Pocketeditie; kleine druk, krappe marge.