Video-hometraining (VHT) wordt door sommigen gepresenteerd als een volstrekt nieuwe methodiek binnen de jeugdhulpverlening. De theoretische kaders van VHT zijn echter ontleend aan reeds lang bestaande communicatietheorieën, aan de ethologie en aan de sociale leertheorie. Het unieke aan VHT is het gebruik van videobeelden om ouders meer inzicht te geven in de manier waarop zij met hun kind omgaan.
In dit boek wordt aan de hand van praktijkonderzoek bij de Stichting Jeugdzorg Nijmegen e.o. aangetoond dat VHT leidt tot verbetering van de communicatie tussen ouders en kinderen én tot vermindering van gedragsproblemen bij kinderen. Het is volgens de auteurs echter alleen zinvol VHT in te zetten als een verstoorde communicatie tussen ouders en kinderen ten grondslag ligt aan de problemen in een gezin. Is dat het geval, dan kan VHT als zelfstandige methodiek worden ingezet. VHT is echter geen Haarlemmerolie voor de oplossing van vele andere problemen die zich in een gezin kunnen voordoen. De meeste VHT-ers zullen om die reden primair maatschappelijk werker of gezinsverzorger zijn, die alleen dan van VHT gebruik maken als problemen samenhangen met vastgelopen communicatie tussen ouders en kinderen in het gezin.
Door de systematische opbouw - beschreven worden de ontstaansgeschiedenis, de uitgangspunten, werkwijze en doelgroep van VHT - en het onderzoek geeft het boek een helder beeld