- van de bourgeoisie', omdat ze onaangepaste mensen opsloten en niet inzagen dat een psychische crisis ook een doorbraak kon zijn, een weg naar persoonlijke groei. Er zat `zin in de waanzin': de schijnbare gekte was een vorm van protest tegen de onderdrukking van het `ware zelf' door ouders en samenleving.
De term `antipsychiatrie', de gangbare benaming voor deze kritische golf, is ongelukkig gekozen, betoogt historica Gemma Blok. Veel critici wilden de psychiatrische hulpverlening niet afschaffen, maar verbeteren en zelfs intensiveren. Ze waren bezield door een sterke genezingsdrang. Blok beschrijft hoe de kritische psychiatrie in Nederland rond 1970 een culturele rage werd. Met name Jan Foudraine (Wie is van hout...) en de LSD-profeet Ronald Laing waren razend populair.
Hun ideeën ontvingen bijval van collega-psychiaters, verpleegkundigen, psychologen en zelfs de rijksoverheid, omdat ze pasten bij een reeds bestaande drang tot hervorming van cultuur én psychiatrie. Een beschrijving van de opnameafdeling Conolly van PZ Brinkgreven (1969 -1979) dient als illustratieve casus. Begin jaren tachtig ebde de kritische beweging weg, na radicale acties tegen de biologische psychiatrie en de roep om afbraak van de psychiatrische inrichtingen, onder het motto: `vrijheid is therapeutisch'. In een epiloog gaat Blok in op wat er resteert van de kritische psychiatrie in de huidige psychiatrische praktijk .