Ondanks het feit dat er in 1999 weinig bijzonders gebeurt voor Maarten 't Hart, wordt hij het hele jaar door geconfronteerd met allerlei vormen van waanzin: het hoofdthema van deze roman. Tevens blikt hij in Een deerne in lokkend postuur terug op zaken waaraan hij in de loop van zijn leven belang hechtte. Zo werd deze schets van het laatste jaar van de eeuw niet alleen een dagboek maar ook een boek der herinneringen.

Recensie(s)

In weerwil van de titel gaat Maarten 't Harts 'persoonlijke kroniek' van het jaar 1999 nauwelijks over zijn neigingen zich als vrouw te kleden. Het zijn echte dagboeknotities over wat er zoal voorvalt in het leven van een schrijver die een tamelijk teruggetrokken bestaan leidt. Als daar aanleiding toe is, neemt hij de gelegenheid te baat uit te weiden over dingen die hem eerder overkomen zijn. Excursies noemt hij die zijpaden zelf. Een mooi voorbeeld is het verhaal over een ontmoeting op een avond in december 1963 met een prachtig meisje in de Leidse Haarlemmerstraat. Rode draad in het tweede deel van het boek is zijn werken aan een studie over Bach die dit jaar moet verschijnen. Muziek speelt trouwens, naast lezen, een enorme rol in zijn leven. Op 1 januari gaat hij melk halen bij de boer, op 31 december doet hij dat weer: zo is het jaar rond. 't Hart publiceerde eerder in de reeks Prive-domein de autobiografie 'Het roer kan nog zesmaal om'*