Er was eens een tijd die volgens sommigen nog steeds voortduurt. In die tijd was Nederland veel groter dan nu.

Recensie

In 1987 schrijft de ruim zestigjarige, gehuwde, alwetende ik-verteller Alfonso Tiburón de Mendoza, inspecteur van de Wegen in de provincie Zaragoza (Spanje), afgezonderd in een tijdens de zomervakantie leegstaand schoollokaal in de gelijknamige plaats een sprookje over een ideaal circuspaar Kai en Lucia. Dat het boek eind 1984 verscheen, maakt al duidelijk dat het om een merkwaardig verhaal gaat. De ik-figuur, die in Delft gestudeerd heeft, situeert zijn geschiedenis in een opmerkelijk Nederland, dat in de tijd waarin het sprookje zich afspeelt veel groter was dan nu: via een smalle strook is het Noorden (het huidige Nederland) verbonden met het Zuiden, een soort uitstulpende zak. Dit gebied is het rijk van het kwaad en daarheen worden beiden door een louche impressario gezonden om er te gaan werken. Voortdurend onderbreekt de ik-verteller het verhaal om commentaar te geven op het gebeuren en zijn visie te leveren op de act van het schrijven, de godsdienst en het verschil tussen mythe, roman en sprookje. Mede door de vele verwijzingen (naar Plato, Kundera) niet gemakkelijk maar wel intrigerend.
(Biblion recensie, Dr. R.L.J. Bromberg.)

Zie ook: Berlijnse notities / De omweg naar Santiago / Mokusei!, De Boeddha achter de schutting