Ik geraakte dan verliefd. Het was geen gewoon meisje. Zij geleek in niets op de babbelachtige, gillende schepsels, die ik tot nu toe gezien had. Afgronden van zeediepte schenen mij achter haar glanzende ogen verborgen: ik schreef in het geheim gedichten, waarin ik mijzelf met een nietswaardige ellendeling vergeleek die niet waardig was den schoenriem van haar dienstmaagd te ontbinden (om niet te spreken van haar eigen schoenriem). Dat mijn hart een oven was, in stilte brandende. Dat ik mijn leven voor haar veil had. Als zij wegschoten dat ik mij zou doden, dan zou ik mij doden. Als zij liever wegschoten dat ik nog wat bleef leven, welaan, ik zou dit ellendig bestaan rekken. Dat de pen, waarmede ik deze armzalige gedachten neerschreef, in mijn hartenbloedgedooptwas. Dat ik het niet waagde mijn blik naar haar op te heffen, noch zelfs haar aan te spreken. Dit laatste was zeker waar.
Recensie(s)

In dit boekje laat Bomans Pieter Bas, die zou geleefd hebben van ong. 1850 tot 1935, zijn jeugdjaren beschrijven op de lagere en de Latijnse school te Dordrecht en op de Leidse Universiteit. In enkele toevoegsels zien we Bas o.a. een toespraak houden op een politieke vergadering te Brielle, ingehuldigd worden als burgemeester van Gouda en "debatteren" in de Staten Generaal als minister van Onderwijs. Bomans neemt vooral de burgerlijke gewichtigdoenerij en het politieke leven op de korrel. De humor is mild, het taalgebruik geestig-ouderwets. Met vele zwart-witte tekeningen, normale druk.



Afhalen in Zoetermeer of Spijkenisse is eventueel ook mogelijk.