In elke stad, en hier en daar ook wel op het platteland, zijn er kinderen, waarmee niemand weg weet. Ze zijn zó on-aangepast, zó hyper-agressief en zó onvatbaar voor opvoeding en voor goed-bedoelde, ook liefdevohe. toenadering, dat elke onderbrenging in het normale maatschappelijke verband een onmogelijkheid lijkt. Men trekt dan meestal zijn handen van deze kinderen-met-een-haat-instelling af, omdat toch elke poging tot verbetering of herstel zonder enig gevolg blijft. Men realiseert zich wel — vooral op grond van de jeugdgeschiedenis van deze kinderen — dat ze het niet kunnen helpen dat ze zo zijn, maar men ziet geen weg om hun ontwikkeling om te buigen. Er zijn maar weinig mensen, die niet bereid zijn hierin te berusten. Die weinigen willen dieper doordringen in de persoonlijkheid van jeugdige delinquenten en zich een duidelijker beeld vormen van hun moeilijkheden, waaruit dan eventueel nieuwe behandelingsmethoden kunnen voortvloeien. Een illuster voorbeeld van hen, die niet schroomden zich op dit moeilijke pad te begeven, is de vermaarde August Aichhorn (wiens beroemde boek „Verwaarloosde jeugd" eveneens in de Bljleveld-serie is verschenen) en zijn voorbeeld heeft ook duidelijk inspirerend gewerkt op de schrijvers van dit zeer belangwekkende boek „Kinderen die haten", een werk, dat niet achter de schrijftafel of in het psychiaters-vertrek-met-de-divan ontstond, maar in kampen en vooral in het experimentele „Pioniershuis" in Detroit, waar de schrijvers en een aantal andere geïnteresseerden een tijdlang met een groepje bijzonder agressieve jongens in de prepuberteit in groepsverband samenleefden (waarbij zowel de mannen als de vrouwen heel wat hadden te incasseren, getuige de talrijke uittreksels uit de rapporten). Ze waren zodoende in staat deze jongens tussen acht en tien jaar (het is onthutsend wat kinderen van deze leeftjd eruit konden gooien) van nabij (en vooral in actie) te observeren en uit die waarneming steeds belangrijker blijkende conclusies te trekken.