Johannesburg, 1964. Lizzie Grace is een levendig kind van zes. Lizzies trouwste bondgenoot en grote liefde is haar zwarte nanny Salamina.
Wanneer Salamina een dochter krijgt, begrijpt Lizzie meteen dat ze nooit met iemand over het kind mag praten: een zwarte baby mag niet in een blanke buurt wonen.
Hoewel sociale spanningen en apartheid ver weg lijken van hun gelukkig thuis, dringt het geweld tenslotte ook door tot de familie Grace. Salamina en Lizzie worden uit elkaar gedreven en Lizzie weet niet of ze elkaar ooit terug zullen zien.

Recensie(s)

De Engelstalige Zuid-Afrikaanse actrice Pamela Gien schreef een autobiografische monoloog over een klein meisje dat in de jaren zestig en zeventig opgroeit in Zuid-Afrika en de gruwelen van de apartheid beleeft vanuit een blank Brits-joods verlicht gezin. Ze speelde de monoloog o.a. op Broadway en de hierop gebaseerde roman wordt wereldwijd zeer geprezen. Het is een emotioneel, bij vlagen geestig en aangrijpend verhaal, dat een indringend beeld geeft van het racisme in Zuid-Afrika tot en met de Soweto-opstand en de periode na de vrijlating van Nelson Mandela. Hoewel Gien spannend vertelt, kan dit boek niet vergeleken worden met wat literaire auteurs als Andre Brink en Nadine Gordimer schreven. Gien heeft veel woorden en veel pathos nodig voor een politiek-correct verhaal. Het boek geeft geen scherpe analyses, geen nieuwe inzichten en heeft geen bijzondere literaire stijl. Dat het plezierig wegleest en voorzien is van een bruikbare woordenlijst, maakt het thema wel voor een groot publiek toegankelijk. Pocketeditie