Het is 1949: een regenachtige avond in Cambridge, Engeland. De tafel in het College van de eminente natuurkundige C.P. Snow wordt gedekt voor een exclusief diner met buitengewone spijzen en dranken. De gasten zijn niet de eerste de besten. Het zijn de grote geleerden van de twintigste eeuw: Alan Turing, wiskundige en mede-uitvinder van de computer, J.B.S. Haldanel geneticus en schrijver van populair wetenschappelijk werk, Erwin Schrödinger, fysicus en Nobelprijswinnaar en Ludwig Wittgenstein, de meest invloedrijke filosoof van na de oorlog.
De lezer neemt deel aan hun adembenemende uitwisseling van gedachten over de mogelijkheden en onmogelijkheden van een computer die het menselijk denken kan evenaren.
Met dit fictieve tafelgesprek is de schrijver John Castier op briljante wijze in geslaagd de technische, filosofische en humanitaire complicaties van kunstmatige intelligentie voor een groot publiek op aangename wijze begrijpelijk te maken. Een actueel onderwerp.

Het Cambridge Quintet kan men zien als een 'wetenschappelijke roman' of een 'roman over wetenschap' maar in elk geval als een bijzonder onderhoudend, helder en knap geschreven boek voor ieder die zich interesseert in de technische voortgang van onze menselijke samenleving. Het boek wordt in vele landen vertaald.

Recensie(s)

John Casti is hoogleraar wiskunde in Amerika en in Wenen. Hij is een vruchtbaar schrijver van wiskundige artikelen en handboeken. Naast deze wetenschappelijke activiteiten heeft hij een aantal populair wetenschappelijke boeken geschreven. Dit boek is hiervan een geslaagd voorbeeld. Casti hanteert de verhaalvorm om de lastige vraag 'kunnen machines denken', dus het probleem van de artificiële intelligentie, duidelijk te maken. Hij laat hiervoor, geheel fictief, in 1949 de beroemde uitvinder van de computer Alan Turing, de filosoof Ludwig Wittgenstein samen met de natuurkundige Schrödinger en bioloog Haldane aanzitten aan een diner georganiseerd door de bekende schrijver en natuurkundige C.P. Snow. Tijdens de diverse gangen komen de filosofische vragen op tafel die samenhangen met het centrale thema. Turing verdedigt met verve het standpunt dat er geen logisch beletsel is voor het construeren van een apparaat dat hetzelfde soort intelligentie als mensen tentoonspreidt. Wittgenstein ontkent deze mogelijkheid hardnekkig. Hoewel Casti een lichte voorkeur voor Turing lijkt te hebben heeft hij het complexe probleem op een alleraardigste wijze naar voren gebracht.