We schrijven de eerste eeuw na Christus. De eerste christenen hebben net een vreselijke vervolging achter de rug. Hun geloof belijden ze nog slechts in het verborgene van de catabomben. Dan ziet een geschrift het licht, het eerste in zijn soort, een 'evangelie'. De schepper, volgens de traditie een zekere Marcus, wil de gemeente de inspiratie geven die ze nu zo nodig heeft.
Recensie(s)
Deze uitleg van het Marcus-evangelie door de Vlaamse Jezuïet Luc Geysels bestaat uit na zijn dood verzamelde overwegingen die hij in de loop van dertig jaar schreef. De redacteurs hebben lang niet alle herhalingen eruit geselecteerd. Het gaat de auteur om een 'geestelijk' (religieus) verstaan van de Schrift, steunend op de 'letterlijke en historische zin' van de tekst. Daarbij heeft hij weinig oog voor de materiële, politieke crisissituatie van Israël ten tijde van Jezus. Centraal staat volgens Geysels 'het conflict tussen Jezus en het joodse religieuze systeem'. Tegenover de oude tempeldienst stelt Jezus de 'nieuwe eredienst in geest en waarheid'. De kerk is het nieuwe godsvolk, Israël heeft afgedaan. Klassieke anti-judaïstische exegese dus, met curieuze opmerkingen als: 'In het jodendom werd de waardering van het kind bepaald door hun religieus-sociale onaanzienlijkheid'; 'de gemeente van Jezus Christus moet de pretentie hebben de wereld aan het kruis te slaan'. En als Jezus aan het kruis roept 'God mijn God, waarom mij verlaten', zou dat geen wanhoopskreet zijn, maar een uiting van vertrouwvolle overgave! (p. 240). Wel origineel, maar niet zo uniek als de redacteurs menen.