Op een warme zomerochtend is ‘geluksdeskundige’ Mart Hitz onderweg naar zijn vrouw om haar te vertellen dat hij haar voor een ander gaat verlaten. Aan de rand van zijn woonplaats stuit hij op een wegversperring. De dijk langs de ringvaart blijkt doorgebroken en de bewoners zijn overgebracht naar een sporthal. Als hij zijn vrouw daar niet kan vinden, begint een even duistere als zenuwslopende zoektocht die hem door het onbekende leven van zijn vrouw voert. Het beeld dat hij van haar en van zijn huwelijk had, blijkt voornamelijk een bedenksel. Wanneer zijn veertienjarige dochter, ingefluisterd door zijn schoonouders, hem de verdwijning begint te verwijten, staat hij helemaal alleen voor zijn opdracht: het vinden van de vrouw die hij wil verlaten.

In Paradiso peilt Kees van Beijnum trefzeker en subtiel de verborgen verlangens van de personages, de ongewisheid van hun leven.

‘Misschien had hij haar de hoop geschonken waarvoor ze was gekomen. En ook hij hoopte. Op iets dat niet tussen de struiken was, niet in haar mond, dat ergens was, op een plaats waar hij geen idee van had.’

Recensie(s)
In de nieuwe roman van Kees van Beijnum keert een zich aan zijn milieu ontworstelde wetenschapper, onderzoeker van geluk, terug van zijn minnares. Hij is vast voornemens de relatie met zijn vrouw te beeindigen. Een dijkdoorbraak maakt het hem aanvankelijk onmogelijk zijn huis -het is de omgeving van de nouveaux riches- te bereiken. Zijn vrouw blijkt vermist. Zijn dochter van veertien komt achter het overspel van haar vader. Ook de echtgenote heeft haar deel in de ontrouw; zij heeft in een jonge klusjesman haar verdronken jeugdliefde herkend en zij is in zijn ban geraakt. De echtelieden hebben elkaar te lang verwaarloosd. De verdwijning en verschijning van de vrouw - prettig vileine portrettering is er van de rijke milieus - zijn de spillen van deze zedenroman/ huwelijksroman. De roman is wel eens heel nadrukkelijk; soms wordt de vertelling hierdoor vlak. Dat neemt niet weg dat je het boek zeker geboeid uitleest