De gedichten van Job Degenaar (1952) hebben een ‘pregnante zeggingskracht die zuiverheid en helderheid niet in de weg staan’ (Bibliotheekdienst), ‘laten een sterke indruk na en zijn vooral authentiek’ (tijdschrift Vlaanderen). Zijn debuut in 1976 typeerde het Haarlems Dagblad destijds als een ‘absolute must’. Hij schrijft ‘mooie, melancholieke gedichten in eenvoudige, ongekunstelde taal’ (Gooi- en Eemlander), die ‘veel sterke beelden en verrassende regels’ (BN/De Stem) bevatten. ‘Hij hanteert het medium poëzie op soms onovertroffen wijze’ (De Geletterde Mens). ‘Degenaar wist zich bundel na bundel te ontwikkelen tot een gedegen vakman die met z'n producten ontroering en aandacht weet af te dwingen en op z'n beste momenten het idee geeft dat hij, zoals Jan Greshoff ooit zo mooi omschreef, geheimen openbaart zonder ze te verraden. Hij brengt het lezen terug tot een trager proces dan we gewend zijn en dan, pas dan opent zich het oppervlak van de mededelingen, verdiept zich de tekst tot die wondere wereld die we zoeken als we tot poëzie willen gaan’ (Albert Hagenaars in Haagsche Courant). In 2009 verscheen bij Liverse de bloemlezing Handkussen van de tijd met een keuze uit zijn eerdere dichtbundels. In Vluchtgegevens, Degenaars achtste bundel, wordt zijn vaste thematiek - tijd en liefde - belicht in de vele vluchtwegen die een mens tot zijn beschikking heeft, tot het uiterste moment daar is.