Wij zijn nooit kind geweestOpgroeien tijdens de Tweede Wereldoorloglk zag voor het eerst een massa vliegtuigen, glinsterend in het ochtendlicht. Wat machtig, dacht ik, wat mooi! (Julien van Remoortere, 10 in ’40)Mijn vader had een zwijn laten brengen. Dat varken mocht natuurlijk niet één keer knorren. Vlees smokkelen was streng verboden. (Mark Eyskens, 7 in ’40)De lijkwagen stond er – met twee kisten. De andere kist was voor een jonge vrouw. We moesten ‘doodstil’ zijn – lijken praten niet. Zo zijn we in Bree geraakt. (Jos Ghysen, 14 in ’40)De kalk die van de plafonds naar beneden viel, maakte van de doden net mannequins. (Jan Pere, 12 in ’40)Op een appartement waar je niet hoort te leven, mag je zeker niet gehoord worden. Zo heb ik ruim twee jaar op pantoffeltjes geleefd. In 1944, met de bevrijding, kon ik geen schoenen aan! (Fred Erdman, 7 in ’40)Kinderen beleefden de oorlog anders dan volwassenen. Minder bedreigend, omdat zij niet beseften wat hen overkwam. Behalve zij die de dood in de ogen keken: de bombardementen, de ravage en de angst houden hen’s nachts soms nog in de greep. . .Die jonge mensen die de Tweede Wereldoorlog meemaakten, zijn nu zeventigers en tachtigers. Zij zijn de laatste generatie getuigen, voor de Tweede Wereldoorlog echt geschiedenis wordt. Journalist WALTER GANSEMANS haalt hun diepste herinneringen boven. Geen politieke of militaire feiten, maar het verhaal van de ‘kleine’ grote oorlog. Streke foto’s laten zien in welke onzekere tijd kinderen toen opgroeiden.