Aan het 'ellendige einde van de wereld', in een afgelegen dal in Australië, staan twee schapenboerderijen. In het ene huis woont Lucy (16), in het andere Jake (15), maar ze hebben nauwelijks contact. Hun vaders vinden elkaar waardeloze kerels. Lucy's pa is dat ook daadwerkelijk; hij botviert al zijn frustraties op zijn dochter. ,,Ik weet niet wat meer pijn doet", zegt Lucy. ,,Zijn gescheld,/ de klappen,/ of zien dat ma alles ziet/ en niets doet."

Jake heeft het beter getroffen. Zijn lieve vader vertelt hem 's avonds verhalen over de wolf die ergens op Sheldon Mountain zou rondzwerven. Er leven geen wolven in Australië, maar Jakes pa beweert er ooit één gezien te hebben. Als Lucy dat hoort, biedt ze Jake aan hem te laten zien waar de wolf woont. Niet dat zij het weet, maar ze wil de bergen intrekken om haar vader te ontvluchten. De tocht neemt een onverwachte wending en de twee moeten in een grot overnachten. Lucy en Jake raken dan geïnteresseerd in heel andere dingen dan de wolf: elkaar.

Vorig jaar verraste Herrick met het prachtige 'Aan de rivier', zijn eerste roman in prozagedichten. Ook 'De roep van de wolf', een toegankelijker boek, maakt indruk. Herrick rijgt vrije verzen aaneen tot een overdonderend coming-of-age drama. Dit keer varieert hij subtiel op de oerthematiek van 'Romeo en Julia'; de haast onmogelijke liefde tussen leden van twee rivaliserende families.

Maar belangrijker nog is de ontwikkeling die de pubers doormaken tijdens hun (eveneens klassieke!) zoektocht. De wolf staat symbool voor de verhouding tot hun vaders en kindertijd. Jake wil pa's gelijk of ongelijk bewijzen en neemt op die manier afstand van zijn naïeve kinderjaren. Lucy vlucht voor het beest in haar vader en heeft de confrontatie met de wolf nodig om zich tegen hem te durven verweren.

De versvorm dwingt Herrick zich kernachtig uit te drukken. Hij bedient zich niet direct van beeldspraak, maar geeft de verzen met korte, ijzersterke observaties (poëtische) lading. Knap hoe hij bovendien in weinig woorden sfeer schept en een levend decor weet op te roepen. Doordat de gedichten net ultrakorte hoofdstukjes zijn, kan de lezer niet anders dan elke scène tot zich door te laten dringen. Dat maakt 'De roep van de wolf' een buitengewoon intens boek.