Nieuw, ongelezen. E. du Perron (1899-1940) behoorde in zijn tijd tot de vernieuwers van de moderne poëzie. In de stijl van Nijhoffs 'poésie parlante' luidde hij de zogenaamde anekdotische poëzie in, die de strijd aanbond met symbolische poëzie. Hij gaf de voorkeur aan het alledaagse woord en de gewone praattoon.
Du Perron was in de jaren '30 een invloedrijk letterkundige. Samen met Menno ter Braak leidde hij het belangrijke literaire tijdschrift Forum. Hij was een veelzijdig schrijver van romans, essays, gedichten, waarin hij zich uitsprak tegen het estheticisme en voor 'gewone taal'. In 1930 verscheen de poëziebundel 'Parlando', in 1975 voor het laatst herdrukt. Een aantal gedichten (bijv. 'Sonnet van burgerdeugd') en regels ("Vaarwel, Clary. Ik wens u geen geluk" of "De poezie blijft, naakt en ongekromd, / een tijdverdrijf voor enkle fijne luiden") leeft nog wel voort, maar gelukkig is er nu deze bloemlezing om nader met Du Perrons poëzie kennis te maken. Samensteller en inleider is literair criticus van de Volkskrant Arjan Peters. Hij doet dat adequaat en zelfbewust: “Ik bedoel te zeggen dat er buiten deze collectie nog veel meer gedichten van Du Perron te ontdekken zijn. Maar geen betere.” In deze bundel van 36 verzen valt er inderdaad, ook voor de hedendaagse lezer, veel moois en puurs te ontdekken.

Charles Edgar du Perron (meestal aangeduid als E. du Perron; West-Java 2 november 1899 — Bergen 14 mei 1940) was een Nederlands dichter, criticus en prozaschrijver. Hij richtte samen met Menno ter Braak en Maurice Roelants het invloedrijke literaire tijdschrift Forum op.
Du Perron groeide op in Nederlands-Indië, waar zijn vader ondernemer was. Hij had een onbekommerde jeugd, doorliep een beperkte en weinig consistente schoolcarrière en maakte zich niet veel zorgen over de toekomst. Du Perron werkte in Indië enige tijd als journalist en correspondent. Gedurende die tijd zocht hij contact met lokale jonge intellectuelen en andere geestverwanten, met wie hij stimulerende contacten onderhield. In 1921 verhuisde hij naar Europa met zijn ouders, die zich in 1926 in België vestigden op een kasteeltje in Gistoux. Zijn eerste manuscripten gaf Du Perron uit op eigen kosten. Hij ging op het kasteel bij zijn ouders wonen, maar voelde zich in België niet op z'n plaats en zocht afleiding in Parijs, Brussel en Nederland. Du Perron mengde zich intensief in het literaire en artistieke leven van die tijd; zo was hij goed bevriend met de Franse schrijver en politicus André Malraux, de schilder Carel Willink en met Paul van Ostaijen. Desondanks viel het dagelijks leven in de praktijk tegen; hij keerde in 1939 teleurgesteld terug naar Nederland, waar hij zich vestigde in Bergen (N.H).
Hij overleed vrijwel tezelfdertijd als zijn vriend Ter Braak, op 14 mei 1940 tussen tien en elf uur 's avonds, kort nadat op de radio de Nederlandse capitulatie voor de Duitse legers bekend was gemaakt. Ter Braak echter had zijn dood zelf gekozen. Du Perron, die aan angina pectoris leed, stierf aan een hartaanval. Volgens zijn biograaf speelde Du Perrons opwinding over de Nederlandse capitulatie hierbij een rol.