Artsen maken niet altijd onderscheid tussen levens redden en levens rekken... Voor zuster Leontine, zelf arts en jarenlang directeur van een ziekenhuis, was het duidelijk: als de dood onafwendbaar is, dan heeft de patiënt het recht om elke agressieve behandeling te staken en de laatste fase van het leven volwaardig én menswaardig te beleven. Dit Forumboek is een krachtig pleidooi voor een menswaardig afscheid nemen van het leven. De getuigenissen van hulpverleners, familieleden en patiënten grijpen de lezer sterk aan.
Recensie(s)
Dit boek sluit zich aan bij de in Engeland ontstane hospice-beweging: verzorgingshuizen waar ongeneeslijk zieke patiënten kunnen sterven onder optimale pijnbestrijding, mentale begeleiding en 'huiselijke' omstandigheden. De mensen die zich hiervoor inzetten, zijn dikwijls bewogen, deskundig en volhardend, maar over het algemeen ook fervente tegenstanders van euthanasie en van de opvatting dat mensen zelf mogen bepalen wanneer zij lang genoeg hebben geleefd en geleden. Hun leidend beginsel is dat met inzet van mensen en middelen ieder sterfbed draaglijk en menswaardig kan zijn, een opvatting die onder artsen en verpleegkundigen niet onbetwist is. De hospice-beweging heeft gelijk dat ziekenhuizen en verpleeghuizen vaak onherbergzame en vervreemdende plaatsen zijn (geworden) voor stervenden. Het alternatief dat zij biedt, is prijzenswaardig, maar het doctrinaire karakter van de beweging sluit een vruchtbare samenwerking of gedachtenwisseling met voorstanders van vrijwillige euthanasie uit. De auteur is arts en r.k. religieuze; zij was vele jaren ziekenhuisdirecteur in Brussel.
(Biblion recensie, Mr. drs. D.P. Engberts.)