1. 27,8 x 21,3 cm. Twee bladen. Recto (tweemaal) en verso (tweemaal). Gesigneerd 'Jany' en gedateerd 'Positano./ Jan. 21. '38'. 111 regels tekst. 2. 28,6 x 22,4 cm. Twee bladen. Recto (tweemaal) en verso. Gesigneerd 'Jany' en gedateerd 'Positano./ Febr. 26. '38'. 73 regels tekst. 3. 28,6 x 22,4 cm. Eén blad. Recto en verso. Gesigneerd 'Jany' en gedateerd 'Ascona./ Apr. 16. '38'. 41 regels tekst. 4. 18,0 x 14,1 cm. Eén vouwblad. Recto en verso. Gesigneerd 'Jany' en gedateerd 'Ascona./ 27.4. '38'. 20 regels tekst. 5. 10,5 x 15,0 cm. Eén blad. Alleen recto. Niet gesigneerd. Niet gedateerd [april 1938]. 8 regels tekst. 6. 20,5 x 13,5 cm. Twee bladen. Recto (tweemaal) en verso (tweemaal). Gesigneerd 'Jany' en gedateerd '28.1. '43'. 77 regels tekst. 7. 17,5 x 13,5 cm. Eén blad. Recto en verso. Gesigneerd 'Jany' en gedateerd 'Bergen N.-H./ 22-xi-'61'. 32 regels tekst. Poëtische en persoonlijke collectie brieven aan zijn schoonzuster, de kunstenares Annie Roland Holst-de Meester. In de eerste brief staat Roland Holst aan het eind van een persoonlijke crisis en het begin van een avontuur: om zijn sombere stemming te doorbreken was hij op 30 december 1937 aan reis door Italië begonnen. Hij schrijft vanuit een Italiaanse kustplaats dat de hem toegestuurde 'teekening van de hartenbrengende en gulgebibste engeltjes' zijn gemoed deed smelten, 'als alle wolken zooveel op bibsen leken als de jouwe, wat zou de beschouwing des heuvels dan een onrust in het bloed van den stilsten heilige teweeg brengen!' Serieus: 'Ik doof uit als het heimwee mij verlaat - tenminste, het heimwee, dat niet bepaald wordt door wat ook binnen den tijd. Dát was juist de reden van mijn vlucht - ik voelde, dat ik werd uitgehold en verschrompeld'. En: 'Gedurende die eerste twee weken van mijn onderweg zijn, liet eigenlijk alles wat ik deed of zag of ondervond mij leeg en onverschillig'. 'Mocht je weer eens iets van jezelf naar dit nu zoo bar omstormde oord voelen uitgaan, scheep 't dan in op de inkt, tenzij je persé geen brief van mij meer wil krijgen, want die haal je er onvermijdelijk mee op je hals'. Over heimwee staat in de tweede brief meer: 'het heimwee (daar schreef je toen over) is nu eenmaal de alcohol in mijn levensdrank'. Vervolgens over de inrichting van zijn huisje (Roland Holst vond eindelijk een spiritusstel waarmee hij 'thee en scheerwater' kan verwarmen) en over het samenstellen van Uit zelfbehoud (1938) voor Stols ('wat nog een heel wikken en wegen eischte'). De dichter verheugt zich op de komst van een dichter-vriend: 'Over een week zoowat verwacht ik Marsman, die dan een dag of vijf bij mij wil blijven, waarna wij samen naar Sicilië hopen te gaan. Het zal mij vreemd zijn, eindelijk weer eens mijn eigen taal te spreken'. 'Ik voel nu ook heel sterk, dat dit zoo heeft moeten zijn - vandaar misschien, dat ik weg kon gaan, hoewel het letterlijk een losscheuren was'. In de derde brief complimenteert Roland Holst zijn schoonzus met haar nieuwe werk, waarvan hij enkele foto's heeft ontvangen: 'ik ben er verrukt van - het is verwonderlijk, dat je op een nog zoo nieuw gebied al dadelijk zooveel talent met een zoo intieme gevoeligheid kan doen samengaan!' Het gaat de dichter niet voor de wind: 'en langzamerhand ontwikkel je 'n soort koppigheid van "we zullen zien, wie 't langer uithoudt - de pech of ik"'. De vierde brief begeleidt een handgeschreven, ongepubliceerd gelegenheidsgedicht over 'Marjolijntje', een jonggestorven meisje. Roland Holst schreef het bij zijn ontbijt en is er blij mee: 'het lijkt mij ook uit katholiek standpunt heel aanvaardbaar - tot zelfs het woord "vroolijkheid", waar een protestant misschien tegen protesteeren zou'. In de laatste brieven geeft de dichter zich bloot. In de oorlogsbrief laat hij Annie weten dat hij het van haar moeder bijzonder lief vindt dat hem de wandelstok van haar vader wordt gegund, maar dit plaatst hem voor een dilemma: 'bijgeloof is nu eenmaal (en vooral in dézen tijd) erg dwingend in mij, al speelt mijn intelligentie er ironisch mee tegenover anderen, en ik durf geen oplossing aan, die niet door dat bijgeloof erkend wordt. Dat komt ervan als je innerlijke balans, na alle schommelingen, toch steeds weer doorslaat naar de kant van den primitieven mensch met al zijn conventies'. Hij accepteert de stok graag, zal hem trouw bewaren, maar kan en wil hem nooit gebruiken. In 1961 herinnert hij zich zijn moeder, die 'een heel beperkte natuur' had, maar onder gelukkiger voorwaarden toch 'tot een eigen bloei had kunnen komen'. Deze wat droevige brief eindigt met een 'zoen vol liefs'.