Mensje van Keulen vertelt in De laatste gasten een mooi verhaal van een stel vreemde gasten in een Amsterdams pension. Het zijn allen kunstenaars of beoefenaars van verwante beroepen en hebben (pseudo) interessante tafelpraat. Het meisje Florrie, herstellende van een nare ervaring met haar tante die haar heeft opgevoed, komt als een soort dienstbode in het pension. In een strakke verhaallijn brengt Mensje van Keulen suspense in de vertelling: de gasten blijken niet zo aardig als ze zich voordoen aan tafel. Florrie ervaart desillusie op desillusie en voelt zich zelfs in enige mate schuldig aan de gang van zaken in het pension. Dat loopt helemaal leeg, ook al omdat de stichting die het pension beheert de directrice van fraude verdenkt. Gezien al deze verwikkelingen heeft de roman een interessante plot. Hij is daardoor heel geschikt voor scholieren uit de eindexamenklassen en kan mooi worden gecombineerd met een klassieker op de literatuurlijst: ?Villa des Roses? van Willem Elsschot. (over vreemde pensiongasten gesproken) In 2006 publiceerde Margriet de Moor bovendien een roman over vreemde kostgangers in een Amsterdams pension, ?De kegelwerper?. Maar juist vergeleken bij de laatste roman is ?De laatste gasten? een veel helderder en spannender, zeer deskundig verteld verhaal. Je kunt het talent van de volwassen schrijfster uit de vertelling proeven. Je zou kunnen zeggen dat Mensje Mens is geworden. Aanradertje, ook al omdat het boek lekker wegleest en daarmee een mooi nummer voor de literatuurlijst is.