Acht mensen komen op een zondag in een schoolgebouw samen voor de opnamen van een wetenschapsprogramma. Dan klinkt er een knal. Op bevel van de autoriteiten gaan ramen, deuren en gordijnen dicht. En ze blijven dicht. Eerst dagen, dan weken. Door de ogen van tv-redactrice Merel zien we hoe de groep zich staande probeert te houden. Naarmate de voedselvoorraden verder slinken, lopen de spanningen steeds hoger op. Als alles wat er was er niet meer is, wat is dan nog de waarde van liefde, loyaliteit en vriendschap?
Recensie(s)
In deze roman van Hanna Bervoets (1984) is er een leven voor en een leven na ‘de knal’. Acht mensen die zouden deelnemen aan de televisieopnamen van een wetenschapsprogramma op een zondag in een schoolgebouw zijn na ‘de knal’ in een claustrofobische setting tot elkaar veroordeeld. Zij zitten wekenlang in het schoolgebouw opgesloten en het is onduidelijk of zij er ooit uit zullen komen. Het eten is gerantsoeneerd tot enkele rijstkorrels per dag. De televisieredactrice Merel houdt aantekeningen bij en richt zich hierin tot een jij-figuur, van wie pas later duidelijk wordt wie dat is. De dagen die zij beschrijft, zijn genummerd en staan niet in chronologische volgorde. Een gevonden leeg medicijnbuisje voor antidepressiva doet vermoeden dat een van de aanwezigen bij gebrek aan medicijnen in een psychose zal geraken. In deze apocalyptische roman worden, vooral aan het einde van het boek, ontluisterende grenssituaties beschreven ('Heer der vliegen' van William Golding is niet ver weg). Het is een knap geschreven en beklemmend boek, dat existentiële vragen oproept.