Ron de Bock neemt ons mee in de verkeersdrukte (?) van de periode 1918-1940. Het is een aspect van het leven in Den Haag dat in zijn verschijnselen een afspiegeling is van de wijze van werken, denken en leven in die tijd.
De foto's sluiten aan bij de beschouwingen, die de schrijver aan de diverse facetten van het verkeer-toen wijdt.
Het is een tijd met vele nieuwe dingen waarbij het oude nog lang niet verdwenen was.
De auto was in opkomst, maar de paardentractie nog lang niet verdwenen. Enerzijds krijgen wij de indruk dat er nog maar weinig verkeer te regelen viel, maar tegelijkertijd zien we de eerste verkeerslichten in het stadsbeeld verschijnen en krijgt de manuale verkeersregelaar een klapbord tot zijn beschikking. Er waren zeeën van ruimte voor de automobilist van toen, maar toch zien we hem op de bon gaan voor foutief parkeren. De wielrijder beheerst veelal nog het straatbeeld, maar opstoppingen met auto's kwamen ook toen al voor. De eerste autobussen verschijnen, maar de tram handhaaft haar positie evenzeer, daarbij gebruikmakend zowel van haast rustieke open zomer-rijtuigen als van (toen) modern en snel materieel op de eerste vrije trambanen van Europa. Ook de grachten verwerken nog heel wat verkeer. Soms meer dan de nauwe binnenstad- straten die hier en daar plaats moesten maken voor rigoureuze doorbraken, die lang niet altijd oplossingen gaven voor de toentertijdse problematiek. Het is dit contrastrijke beeld dat 'Haags Verkeer-Toen' u biedt, waarbij we gelijk willen stellen dat er natuurlijk nog veel meer te tonen en te vertellen zou zijn geweest. Wie de andere deeltjes van deze serie alsmede de boekjes in de reeks 'Trams en Tramlijnen’, voorzover die op Den Haag betrekking hebben, bekijkt, zal daarin ook steeds weer illustraties vinden, die evenzeer in dit deeltje zouden hebben kunnen staan.