De grote economische crisis die op 24 oktober 1929 begon met de beurskrach in de Verenigde Staten, zorgde in de jaren dertig in Nederland voor steeds ernstiger economische problemen en een sterk groeiende werkloosheid. Deze steeg van 105.000 personen in 1929 via 502.000 in 1934 tot het hoogtepunt van 584.000 in 1936; in procenten: van 1,7 via 9,8 tot 11,9 procent van de beroepsbevolking[1]. Degenen die zonder werk kwamen te zitten, hadden gezien de alsmaar groeiende werkloosheid, nauwelijks of geen kans om weer aan het werk te komen en waren afhankelijk van steunuitkeringen en het charitatieve werk van kerken en andere levensbeschouwelijke organisaties. In Amsterdam was de armoede vooral in de oudere arbeidersbuurten (Jordaan, Indische Buurt, Oostelijke Eilanden, bepaalde buurten in Amsterdam-Noord) groot. In de Jordaan was de situatie extra schrijnend door de slechte woonomstandigheden. In andere wijken had de gemeente al maatregelen genomen tegen de verkrotting, maar in de Jordaan was dat nog nauwelijks gebeurd. Daardoor woonden vaak complete gezinnen in vochtige kelderwoninkjes van een of twee kamers.
In landen als Denemarken, Noorwegen en het Verenigd Koninkrijk die begin jaren dertig de gouden standaard hadden losgelaten, kwam de productie in de bedrijven weer op gang en verbeterde de economische situatie langzaam. De Nederlandse overheid echter wilde aan de gouden standaard vasthouden en mede daardoor was ze gedwongen de ene bezuinigingsmaatregel na de andere te nemen. Dat gebeurde ook met de steunuitkeringen voor werklozen die per 1 juli 1934 met ongeveer 10 procent gekort werden.