Frans Pluijmaekers, geboren 1945 in Schin op Geul, heeft 38 jaar ervaring als uitvaartverzorger bij de DELA in het Limburgse land. Een uitvaart verzorgen betekent: zorg dragen voor een passend en stijlvol afscheid. Voor hem staat daarbij voorop dat nabestaanden zich begrepen en gesteund voelen in hun rouwproces. Hij moedigde altijd de familie aan om zelf een gedachtenisprentje te maken en kreeg vele reacties over het positieve effect daarvan. Zijn vak is ook zijn passie, zijn hobby getuigt daarvan: hij verzamelde meer dan 600.000 gedachtenisprentjes. Zoveel uitvaarten heeft hij zelf niet verzorgd, maar zijn liefde voor die prentjes heeft velen ertoe gebracht hun verzameling aan hem toe te vertrouwen. Hij geeft lezingen over gebruiken rond dood en begraven en over gedachtenisprentjes, hun geschiedenis en vormgeving. Victor Spauwen, geboren 1950 in Eijsden, studeerde psychologie, waaronder godsdienstpsychologie, in Nijmegen. Hij werkte onder meer in een behandelingskliniek voor tbs. Hij geeft les aan de Fontys Hogeschool 'Theologie en Levensbeschouwing' in Sittard. De auteurs gaven beide cursus over gedachtenisprentjes. Vele aspecten van het gedachtenisprentje komen erin aan bod. //

Recensie(s) :
In de katholieke wereld was, en is het hier en daar nog, de gewoonte om bij overlijden een gedachtenisprentje of bidprentje te maken. De bedoeling daarvan is, dat de nabestaanden bij het lezen zullen terugdenken aan en bidden voor de overledene. Een van de auteurs werkte 38 jaar bij een uitvaartonderneming, de ander had een unieke verzameling bidprentjes. Zij beschrijven de oorsprong, betekenis en gebruik van gedachtenisprentjes in de katholieke kerk en geven ook praktische wenken voor het maken daarvan. Daarnaast wordt ook de sociaal-wetenschappelijke achtergrond, met name de psychologie van rouw en dood belicht en vertellen zij, wat zo'n prentje doet voor de maker en de lezer. De oudste van de afgebeelde prentjes dateren uit de eerste helft negentiende eeuw, de jongste zijn van rond 2000. De omgang met de dood blijkt in korte tijd sterk veranderd. Enerzijds probeert men de dood uit het dagelijkse leven te verbannen. Anderzijds wordt er, mede door de ontwikkeling van de medische wetenschap, veel meer over lijden en dood gepraat. Ook is men op zoek naar nieuwe riten, zoals de massale rouwmanifestaties na rampen. Het boek geeft een leerzame kijk op lijden, overlijden, rouwen en gedenken in de laatste twee eeuwen.