Samenvatting
In 1992 debuteerde Paul Claes als romancier met Het laatste boek. Het was het eerste van een veelkleurige reeks levensverhalen, telkens in een andere historische setting. Zo is De Sater en antieke schelmenroman, De Zoon van de Panter en apocrief evangelie, De Phoenix een detective in de renaissance en De kameleon een libertijnse roman uit de rococo. Na tien jaar sluit Paul Claes deze cyclus af met een originele autobiografie: Het hart van de Schorpioen. Uit herinneringen, fragmenten, snapshots, aforismen rijst het caleidoscopisch beeld van een schrijversleven op. In het begin staat een gemis: het zwijgen van een kind. Daarna komt de meester die de leerling het woord geeft. Daarmee gaat de opgroeiende jongen op zoek naar de letter. Als de jonge volwassene die gevonde heeft, volgt de erkenning door de ander. Zo krijgt het leven voor de terugblikkende schrijver langzamerhand een zin. Het hart van de Schorpioen is het persoonlijke relaas van een waarachtig schrijver die nu eindelijk de speler achter het spel laat zien.
Recensie(s)
Dit boek van Paul Claes (1943) is bedoeld als autobiografie. Maar dan niet een met een samenhangend verhaal, zoals meestal. Zijn leven wordt geschetst in tal van meestal korte stukken tekst, van een regel, een alinea en af en toe tekst van meer dan een bladzij. Daarin komt de lezer in korte tijd wel veel te weten over de levensgang van Claes, vaak heel kernachtig beschreven. Daarbij de ontwikkeling van zijn talenten - tekenen en schrijven -, zijn fascinaties en zijn eruditie. Het verhaal van zijn leven loopt hoe langer hoe meer uit op beschouwingen gewijd aan zijn studie klassieke talen en zijn favoriete auteurs, met daarbij vele aforismen en paradoxen. Er is veel zelfkritiek naast oude uitspraken over zeer uiteenlopende zaken.