Schilder van het leven, Brabander in hart en nieren, toegewijd katholiek. Dat en nog meer was Jan Kruijsen, de landschapsschilder en portrettist die in 1874 in het Noord-Brabantse Liempde werd geboren. Na een moeizaam leven dat getekend werd door omzwervingen en armoede, overleed hij in 1938 in een Eindhovens ziekenhuis, als inwoner van Oirschot. Kruijsen werd wel omschreven als een wandelende paradox; een miskend genie, een herboren christen, een zwerver met een thuis, een sarcastische levensgenieter. Als autodidact heeft hij moeten zwoegen voor zijn kunst, maar hij had het niet anders gewild. Geen kunstwerk was immers met gemakzucht tot stand gebracht. ?Schilderen is toch bidden of vloeken?, was zijn overtuiging. Met zijn schilderijen en tekeningen zocht hij naar een natuurlijkheid die volgens hem ontbrak in de gevestigde kunststromingen van zijn tijd. Alleen ?ongekunstelde? kunst kon de mens verheffen. Uit zijn hele oeuvre spreekt niet alleen deze gedachte, maar ook zijn gelovigheid, zijn waardering voor het boerenleven en zijn voorliefde voor het Brabantse land. Een blik op zijn schilderijen is een blik op de wereld van het ?rijke roomse leven?, zijn persoonlijkheid en zijn complexe gedachtewereld. Wie was Jan Kruijsen precies? Hoe zouden we naar zijn kunstwerken moeten kijken? Was hij een genie, of slechts ?die eigenaardige? waar hij soms voor werd uitgemaakt? In hoeverre was hij als vrijgevochten geest zelf een kind van zijn tijd? Aan de hand van deze vragen en een selectie van tientallen niet eerder getoonde werken uit particuliere collecties, wordt in ?Het leven is de grootste kunst. De Brabantse kunstschilder Jan Kruijsen (1874-1938).? een actueel beeld geschetst van het leven en werk van deze markante schilder.