- zijn ontstaan. Het onderwerp is nog steeds een groot taboe. De dader, de verwekker, heeft er groot belang bij dat dit geheim bewaard blijft en zal ontkennen. De schaamte bij de vrouw is heel groot. En daarnaast heeft zij nog te kampen met de enorme niet te bevatten werkelijkheid en ervaring om op jonge leeftijd een kind te baren. Dat maakt het probleem alleen maar groter. En hulpverleners missen vaak de kennis en vaardigheden om goed met deze problematiek om te gaan.
Dit boek is geschreven door zes vrouwen die het is overkomen en die niet langer met dit geheim willen blijven rondlopen en door vrouwen die binnen de hulpverlening met vrouwen in aanraking kwamen die kinderen hebben gekregen door incest.
Met dit boek willen zij recht doen aan de kinderen die uit incest geboren zijn, en inzicht geven in het proces dat dit met zich meebrengt. Zij willen dat het zichtbaar wordt in de wereld. Zodat de moeders, en mogelijk ook de kinderen, zichtbaar worden. En vooral, dat het uit het verborgene “aan het licht” komt.

Waarom dit boek? Annemarie:
Omdat er dan geluisterd kan worden. Begrepen kan worden. Bewust kan worden. Geheeld kan worden. Omdat misbruik je zo diep raakt. En zwanger worden en kinderen krijgen door misbruik nog veel dieper gaat. Omdat je kind bent en vrouw en moeder tegelijk. Ongewild. Ver voor je tijd en met geweld. Omdat ik kind was en vrouw en moeder tegelijk.
Daarom.

Maar ook:
Omdat ik eruit gekomen ben. Mijn essentie, wie ik in wezen ben, teruggevonden heb en helemaal heel ben. Omdat ik vrouw ben. Mens ben. Levend ben. Ik bén.
En dat is zo veel meer dan mijn geschiedenis van toen.


Zes vrouwen beschrijven hoe zij op zeer jonge leeftijd als gevolg van incest – soms meermalen – zwanger werden. Soms werden de kinderen doodgeboren, doodgemaakt of weggegeven. De meisjes konden vaak niet bevatten wat hun overkwam en op latere leeftijd werden ze vaak niet geloofd. Notities van hulpverleners (de meeste zijn FIOM-medewerkers) geven het belang aan van de hulpverlening samen met lotgenoten. Het thema van het boek is belangwekkend en taboedoorbrekend. Maar het boek mist structuur: de notities van hulpverleners zijn weinig systematisch en geven daardoor weinig inzicht in het verwerkingsproces of de methodiek van hulpverlenen. De continue nadruk op het belang van taboedoorbreking doet afbreuk aan het betoog, evenals de soms verwarrende mix van ervaringsverhalen en notities van hulpverleners. Dat is jammer, maar doet niet af aan het feit dat de verhalen van vrouwen indringend zijn en van belang kunnen zijn voor lotgenoten en professionals.