- Engelse universiteit belandde om filosofie te gaan studeren. Een carrière als academisch filosoof schrikte hem af en hij zocht een goed heenkomen in de medische faculteit, om via die route in het volle leven te belanden.In dit boek reist Keizer weg uit het katholieke Amersfoort, waar hij ooit misdienaar was, naar de goddeloze maar niet minder verwonderlijke wereld waarin wij nu rondtobben. Leven is behelpen, vindt hij, en vanuit die grondhouding heeft hij behartenswaardige dingen te zeggen over geloof en literatuur, filosofie en geneeskunde. Met wat hulp van zijn persoonlijke favorieten - Beckett, Wittgenstein, William Osler - slaagt hij erin om net iets te meer te lachen dan te huilen. Maar het scheelt niet veel.'Als jongetje vond ik de kerk niet echt vervelend, geloof ik, maar het werd pas leuk toen ik misdienaar werd. Ik koesterde zelfs vagelijk priesterlijke ambities, waarbij ik aanteken dat ik niet wist wat celibaat was. De vanzelfprekendheid van het christelijke wereldbeeld uit die jaren is mij nog altijd dierbaar. Toen waren we onsterfelijk, maar we wisten het niet.'- Bert Keizer


Bert Keizer (1947) is verpleeghuisarts, filosoof en schrijver van onder meer 'Tumult bij de uitgang' en 'Het refrein is Hein'. Ook is hij columnist bij onder andere Trouw en Filosofie Magazine. Dit boek is een bundeling van essays en columns, verzameld rond een aantal thema's: Keizer als kind van de jaren zestig, godsdienst, filosofie, biologie (mens en dier), kunst en ellende, en geneeskunde. Alleen het eerste thema bevat chronologisch opgebouwde herinneringen en anekdotes, de overige thema's bevatten schijnbaar willekeurig gerangschikte essays en columns over Keizers stokpaardjes als godsdienst (katholicisme), de verhouding tussen lichaam en ziel, de dood, geneeskunde, en zijn lievelingsauteurs (Bertrand Russell, Wittgenstein, Gerard Reve, Samuel Beckett). Rode draad in is de hoop en de troost die mensen – volgens Keizer al dan niet terecht – ontlenen aan filosofie, literatuur en de geneeskunde. Godsdienst is bij Keizer een gepasseerd station. Niet bijster originele, maar wel prikkelende, tot nadenken stemmende teksten. Vooral bedoeld voor de liefhebber van Keizers werk of als eerste kennismaking.