In 1988 maakte Armando zijn eerste bronzen sculptuur, een lange arm met een lengte van ruim een meter. Het was een begin van een serie van ongeveer 150 verschillende werken in brons die met tussenpozen tot aan de dag van vandaag zijn oeuvre verrijken. De vorm van het beeld is opvallend. De arm is geen natuurlijke weergave van een arm: dikkere en dunnere gedeelten wisselden elkaar af tot een soort oervorm van een arm die dankzij de aanwezigheid van vingers toch als zodanig herkenbaar is.

De methode die Armando in zijn beelden gebruikt is uniek. Het is zoeken naar een balans tussen herkenbare en niet-herkenbare beelden, een balans tussen het persoonlijke en het algemene, tussen het fysieke en het mentale en dit verbeelden. Hij doet dit door persoonlijke, herkenbare elementen te laten vervagen zodat ze breed invoelbaar worden. De enige mogelijkheid om dit met brons te doen is te spelen met de oppervlaktescherpte, rechte contouren zijn uit den boze.

Deze methode is overal terug te vinden in zijn werk, van zijn teksten die nooit helemaal tot een conclusie komen, zijn gebruik van grofkorrelige propagandafilms van de Nazi's waarbij rennende mensen in een landschap net niet voldoende herkenbaar zijn om als overwinnaar of overwonnene geïdentificeerd kunnen worden, de schilderijen die beweging suggereren door ze als een fotograaf 'out of focus' te schilderen en tenslotte zijn bronzen beelden die min of meer dezelfde benadering krijgen.

'Armando, alle beelden' geeft een totaaloverzicht van de beeldhouwkunst binnen het oeuvre van Armando, beginnende bij zijn eerste titelloze kunstinstallatie in het Stedelijk Museum in 1955 tot en met zijn meest recente werk. Een must voor iedere liefhebber van zijn werk.