Wat doet de ik-persoon in een romancyclus als zijn schepper niet lang meer te leven heeft? De verteller in Traag licht is eerst razend, dan diep bedroefd. Zo gaat dat bij mensen die in de leegte kijken. Hij besluit haast te maken en zijn schepper voor te zijn in de dood: ‘Nog voordat het doek valt zal ik me leeg vertellen, ik laat me niet met de buik vol onuitgesproken verhalen de eeuwigheid in sturen omdat hij het bijltje erbij neer moet gooien.’ \nMet Traag licht voltooide Herman Franke zijn romancyclus ‘Voorbij ik en waargebeurd’. Zoals in al zijn romans is de verbeelding er ongeremd en baldadig aan de macht. Door zijn vroegtijdige dood is het een ‘Unvollendete’ geworden. Toch heeft Franke de verhalen die hij in de vervolgdelen van zijn romanreeks had willen vertellen, in dit slotdeel te pakken gekregen. Daarbij nam hij noodgedwongen zijn toevlucht tot het uitschrijven van voornemens en het opnemen van werknotities.\nDeze uitgave is verrijkt met een interview waarin Herman Franke vertelt over zijn oeuvre, de naderende dood en zijn werk aan Traag licht.\nHerman Franke (1948 – 2010) was journalist en criminoloog voordat hij koos voor het schrijverschap. Van zijn hand verschenen romans, waaronder De verbeelding (winnaar AKO Literatuurprijs 1998) en Wolfstonen (longlist Libris Literatuurprijs 2003), essays, wetenschappelijke studies, korte verhalen en columns voor de Volkskrant. Daarna volgden Uit het niets (2007) en Zoek op Liefde (2008), de eerste twee delen van ‘Voorbij ik en waargebeurd’.\n‘Franke speelt ingenieus een boeiend spel zonder regels. Het ene verhaal lokt het andere uit, personen komen en gaan en wat telt is de verbeelding. (…) Je waant je in een spiegelpaleis.’ de Volkskrant\n‘Herman Franke is een van de beste schrijvers van Nederland. Het gemak waarmee hij de ene stilistische voltreffer aan de andere rijgt, dwingt respect af. (...) een verhalenverteller pur sang (...) een briljant observator. Laat deel drie maar komen.’ BOEK\n‘De verhalengolven rollen aanhoudend over de lezer. Geregeld wil je de auteur een open doekje offreren voor de zoveelste prachtige en klaterende passage.’ De Morgen