- herkenning. In 'Ik heb geen toekomst, zei ze' vertellen nabestaanden hun verhaal. De auteur laat ouders, broers en zussen, vrienden en vriendinnen aan het woord. Ook gaat ze in op haar eigen ervaring met suïcide, de directe aanleiding voor het schrijven van dit boek. Tevens wordt in het kort een aantal theorieën over suïcide overzichtelijk in kaart gebracht.

De liefste, de beste mensen plegen soms zelfdoding. Het heeft lang niet altijd te maken met hun persoonlijke omstandigheden; zelfdoding kan een dwang zijn waarvoor niet te vluchten is. Zelfs al is een mens nog zo gelovig, er nog zo van overtuigd, dat hij/zij als kind van God gered wordt. En ondanks de gepleegde zelfdoding gebeurt dat ook. Aldus dit boek. Dit is een conclusie na het lezen van dit boek over zelfdoding. De voorbeeldverhalen zijn duidelijk en eerlijk. Er wordt ook niet keihard veroordeeld. De vooral katholieke (oude) gedachte dat er voor zelfdoders geen genade, geen vergeving is, bestrijdt de auteur, ook met voorbeelden vanuit de Bijbel, waaruit blijkt dat suicide op z'n minst soms begrijpelijk is. In het begin kan dit boek half- of niet-gelovigen vanuit die standpunten bekeken wel wat irriteren, maar de voorbeeldverhalen van nabestaanden overtuigen, wekken respect en begrip. Dit maakt het boek tot een waardevol document, geschikt voor mensen, betrokken bij een suicidegebeuren.