Alice Walker is een van die zeldzame schrijvers die daad bij woord voegen. Ze schrijft politieke romans (politiek in de breedste zin van het woord) en is ook regelmatig letterlijk op de barricaden te vinden. Ook zelfkritiek op de zwarte beweging in de VS is haar niet vreemd. Veel broeders en zusters namen haar haar wereldberoemde roman "De kleur paars" kwalijk. Ze liet daarin zien dat veel zwarte mannen niet onderdoen voor blanken in hun onderdrukking van de zwarte vrouw. Ze voelde daarmee niets voor een soort vanzelfsprekende solidariteit op basis van huidskleur met zwarte mannen die zelf onderdrukken. Voor wie het nog niet door had: Alice is een zwarte vrouw.

Haar roman "De tempel van mijn gezel" is een enorm rijke en betoverende dikke pil. Ik werd er helemaal in meegesleept. Het verhaal bestrijkt zo'n 500.000 jaar en relativeert ons eigen bestaan in deze tijd. Ook de delen van het verhaal die nu spelen zijn erg mooi en rustgevend. Oude mensen vertellen elkaar hun leven en kijken er met allerlei gevoelens op terug. Deze sterke mensen leven in een soort harmonie. Indrukwekkend. Dit boek is eigenlijk de eerste roman die ik tegenkwam (en tot op heden de laatste) waarin de auteur politiek stelling neemt tegen alle vormen van onderdrukking. Niet alleen van bijvoorbeeld vrouwen en zwarten, maar ook van dieren. Nog nooit heb ik een boek gelezen waarin veganistische ideeën als heel vanzelfsprekend en normaal tussen andere ideeën stonden. (0 ja, voor de veganisten onder de lezers. Ben je op zoek naar het geheime wapen om diermisbruikers te overtuigen? Laat hen het verhaal "Blue" in haar autobiografische boek "Onder woorden" lezen, dat gaat over een paardenleven.) Enne, waar het verhaal nu eigenlijk over gaat? Dat lees je zelf maar. De meer dan 500 bladzijden zullen je niet teleurstellen.