Een opname in een psychiatrisch ziekenhuis is de som van een aantal deelsituaties die elk op zich niet obligaat daartoe behoeven te leiden. Er bestaat geen vast omschreven 'opname-syndroom1, evenmin een objectieve en overdraagbare maat voor gestoord gedrag. Het is een ingreep die sommige problemen oplost, maar waardoor nieuwe met verstrekkende nadelige invloeden op de verdere levensloop van de patiënt en diens familie kunnen ontstaan. De gepostuleerde lasten-verlichting voor de omgeving die het gevolg zou zijn van een psychiatrische opname lijkt meer het resultaat van whishful thinking dan een realiteit. De mate waarin gezins-leden een psychiatrische patiënt ervaren als een belasting neemt, blijkens het onderzoek van Herz, (1976) niet af door hem op te nemen: "Family memhers reported symptoms whether the patient was at home or in the hospital". In de besluitvorming rond een psychiatrische opname spelen niet alleen patiëntgebonden factoren een rol. De vóóropleiding van degene die beoordeelt, diens persoon-lijkheid en mensvisie alsook zijn ervaring en de mate van vermoeidheid zijn eveneens van belang; zo ook het tijdstip waarop de patiënt wordt aangemeld. De 'meer-opname' in avond, nacht en weekend is niet verklaarbaar uit de aard van de aangemelde problematiek (vgl. Mendel & Rapport, 1969; Streiner, et al., 1975). Het onderzoek van de laatst-genoemde auteurs maakt aannemelijk dat deze 1 meer-opname' toeneemt naarmate het aantal aanmeldingen per opname-functionaris groter is. Er lijkt sprake van een optimum in deze, waarboven zelfs een ervaren functionaris ten onrechte gaat opnemen.