De roman voert de lezer naar het platteland van de Egyptische Nijldelta, een aantal jaren voor de revolutie van 1952 en de landhervormingswetten die daarna werden uitgevaardigd. Het is de tijd van het groot­grondbezit.

Het verhaal speelt zich af op een van de grote katoen produceren­de landgoederen. Het is het ka­toenseizoen en de trekarbeiders of migranten, de laagste klasse op het Egyptische platteland, zijn al aangevoerd om tegen een karig dagloontje hun werk te doen. Op een dag wordt langs het kanaal een kinderlijkje ge­vonden. Alles wijst erop dat het een bastaard is, die meteen na de geboorte door zijn moeder is omgebracht. Het dorp is in rep en roer: een van de zwaarste ta­boes is doorbroken. Er is geen vrouw in het dorp of ze wordt argwanend bekeken, hoewel de dorpelingen al snel de migranten voor de schuldigen houden. Pas als de daderes gevonden is, komt men tot bedaren.

Een van de grote verdiensten van Joesef Idris is dat hij in Het taboe voor het eerst in de Egyp­tische literatuur aandacht vraagt voor de schrijnende omstandig­heden waarin de paria's van het platteland, de seizoenarbeiders, moesten leven binnen de wrede 'feodale' structuren van het grootgrondbezit.

Joesef Idris werd in 1927 gebo­ren in een dorpje in de Nijldelta. Hij studeerde medicijnen in Caïro. Uit die tijd dateert zijn poli­tieke geëngageerdheid, die hem verschillende malen met de au­toriteiten in conflict bracht. In 1954 verscheen zijn eerste bun­del korte verhalen. Daarna pu­bliceerde hij toneelstukken, ro­mans, novellen en essays.