Evolutionair gezien staat geen ander wezen zo dicht bij ons als de Neanderthaler. Maar Homo sapiens sapiens, de Moderne Mens, moet niet veel van hem hebben. Bij de eerste ontdekking van Neanderthaler- overblijfselen in 1856 werd hij meteen tot gedrocht bestempeld, een imago dat hij sindsdien niet meer is kwijtgeraakt. De paleoantropologie - dit is de studie van de menselijke evolutie - worstelt op een andere manier met zijn verschijning. Van het uiterlijk van de Neanderthaler ontstond in de loop van de tijd een steeds 'eerlijker' beeld, maar de vraag of hij in onze voorouderlijke gelederen thuishoort is nog altijd niet definitief beantwoord. Theo Holleman schetst de geschiedenis van het wetenschappelijke onderzoek en geeft de huidige stand van zaken weer. De conclusie moet dan zijn dat de Neanderthaler waarschijnlijk géén aanspraak kan maken op het voorouderschap van de Moderne Mens. Hij blijkt echter wel bijzonder veel in zijn mars te hebben gehad.
Toon minder
Recensie(s)
Toen in 1856 de eerste overblijfselen van de Neanderthaler werden ontdekt, leidde een reconstructie meteen tot de (persistente) overtuiging dat hij een gedrongen, krom en lomp gedrocht geweest moet zijn. Recentere vondsten, reconstructies, vergelijkingen (twist en strijd onder de geleerden) hebben tot andere conclusies geleid: bovendien is de Neanderthaler vermoedelijk niet een directe voorouder van ons, de Homo sapiens sapiens. De uitvoerige beschrijving van vondsten, bevindingen, gissingen en herzieningen is weliswaar heel onderhoudend beschreven, maar wel ingewikkeld, met telkens weer andere gevonden hominiden (menselijke voorouders), en de daaraan weer verbonden gevolgtrekkingen. De vasthoudende, geïnteresseerde lezer vindt hier een heel uitvoerig overzicht van de speurtocht naar onze voorouder, waarbij een definitieve conclusie nog steeds niet gegeven kan worden. Maar er zoeken nog steeds mensen naar de Yeti en de Almasty, dus wie weet.