Voorwoord/Wuurdje van te vure

Tweetalig, dat wil zeggen dat men twee talen evengoed kan spreken, verstaan en schrijven. Ik heb Nederlands en Limburgs gekozen omdat ik die twee talen perfect kan spreken, verstaan en zelfs schrijven. Ik kan wel meer talen verstaan of spreken, maar niet perfect.



Twieëtalig en ómdat v’r in ’t Limburgs aeveváöl wuurd of oetdrökkinge höbbe es in ’t Hollesj of Frans, kinne v’r ouch uëver alle óngerwerpe get fatsoendeliks zègke en zelfs get ónfatsoendeliks. En neet allein bie de sjlechter of op sjtraot, meh ouch op ’t gemeintehoes of in de kirk. Neet allein uëver vakwerkhuuskes en blujjende proemebömkes, meh aevegood uëver abortus, de doeëdsjtraof of filosofie. Vier hove ós neet vuur ’t Limburgs te sjame, ouch neet vuur ’t Hollesj, dat is jao ouch ’n taal.



En daarom heb ik de stukjes of gedichten in het Limburgs niet uit het dialect vertaald in het Nederlands of andersom ( waarom zou ik?) , maar ze gewoon naast elkaar gezet, sommige in het Nederlands andere in het dialect. Het kan evengoed, het zijn twee volwaardige talen, hoewel het soms mooier klinkt qua ritme of rijm in de ene dan weer in de andere taal.



Dat is ouch de roeë draod doer ’t book haer, ze sjtónt naeve ein. D’r löp ouch e bietje ‘ne paarse draod doerhaer ómdat väöl van de columns die hie in sjtónt ouch vuur ós kirkklöksjke (Kerkklokje van Nuth en Omstreken) gesjrieëve zint en dan geit ’t al gauw uëver kirk en gelouf, meh ouch uëver gewoon luuj, want die vorme de sjtaat en de kirk en neet allein Wilders of de bösjöp, ofsjoeën Wilders ouch ’ne miensj is en de bösjöp ’ne geluivige, tenminste dat houp ich.