Dit is een opzienbarend boek. Het laat zien dat het leven degenereert. In kwaliteit afneemt. Terwijl wij opgevoed worden met het idee dat er een evolutie van voortdurende aanpassing en verbetering zou zijn. Er is ook wel biologische verandering: er zijn tekkels en St. Bernhards en die waren er eerst niet. Die zijn ontstaan door menselijke selectie. In de levende natuur kan zoiets ook gebeuren door natuurlijke selectie. Maar in dit boek, Degeneratie: het einde van de evolutie, laat Peter Scheele zien dat op het niveau van DNA deze veranderingen naar beneden gericht zijn, een verlies aan informatie inhouden, of concreter: een verlies aan genen. Veel voorbeelden die gebruikt worden om aan te tonen dat er evolutie is, blijken in werkelijkheid juist voorbeelden van degeneratie te zijn! Zo dreigt de cheetah uit te sterven door pure genetische verarming en degeneratie, is de niet-vliegende aalscholver het vermogen om te vliegen kwijtgeraakt, heeft de koalabeer de genen verloren om er een gevarieerder dieet op na te houden en blijkt de eendagsvlieg het allerlaagste stadium van degeneratie bereikt te hebben: balancerend op het randje van de dood weet hij zich nog net voort te planten. Ook onder de mensen is er degeneratie: elke erfelijke ziekte is veroorzaakt door een mutatie in een gen dat oorspronkelijk goed was en dat alle andere mensen ook goed hebben. Onze verre voorouders moeten genetisch 'volmaakt' zijn geweest, in die zin dat ze geen erfelijke afwijking hadden.

'Evolutie' gaat precies de andere kant op dan Darwin dacht: er komen geen nieuwe genen bij, maar er verdwijnen er steeds meer. Darwin kon niet beter weten: in zijn tijd was er nog niets bekend over DNA, genen en hoe erfelijkheid in elkaar stak. Maar dit feit, dat de biologische verandering genetische verarming en ook degeneratie inhoudt, betekent wel het einde van de evolutietheorie.