- colecciones del Museo del Prado en Ginebra en 1939.

La elección de Antonio Saura se debe a sus lazos personales e institucionales con Ginebra, cuyo Museo de Arte e Historia adquiere en 1969, la primera de sus dos crucifixiones. Este artista ya protagoniza en 1980 una amplia exposición en Madrid y Barcelona, pero para esta ocasión se muestran en el Centro de Arte Reina Sofía sus trabajos de los últimos diez años, que se encuentran entre los más fértiles de su producción, con especial atención a las pinturas de gran formato.

La presencia de Saura en la Bienal de Venecia en 1958, seguida de la Documenta de Kassel de 1959 consolidan su trayectoria artística. En esta época, el artista forma parte del grupo El Paso, junto a Manuel Millares, Rafael Canogar o Luis Feito. La obra de Saura muestra la vanguardia española de la segunda mitad de los años cincuenta y posee una profunda voluntad de crear un nuevo lenguaje. El artista busca una ruptura radical con la tendencia dominante, la modernidad moderada que representan Daniel Vázquez Díaz o Benjamín Palencia.

El vínculo con la tradición artística española, desde Francisco de Goya a Diego Velázquez, junto a la violenta ruptura cultural, política y artística del Informalismo definen la aportación regeneradora de su pintura. La producción de Saura se ordena en torno a temáticas recurrentes a lo largo de su producción y se centra en un cromatismo basado en el uso de negros, grises y tonos tierras, que no abandona hasta la década de los sesenta.

En esta exposición se exhiben setenta lienzos de 1956 a 1985, aunque existen ciertos saltos en la cronología, por lo que no se puede considerar una exposición antológica. Lejos de esta pretensión, la muestra se plantea como un conjunto de obras que se articula en torno a cuatro de los temas más reconocibles de Saura, y que desarrolla en telas de gran formato: Damas, Crucifixiones, Perros (o Retratos Imaginarios) de Goya y Multitudes.

En la exposición destacan dentro de los cuadros de Damas, las telas Brigitte (1958) y Portrait de la Duquesa de Alba (1959). Bajo el tema Multitudes cabe mencionar Foule (1962), La Grande Foule (1963), Karl-Johann-Strasse (1985) o Diada (1978-79). En el apartado de Retratos imaginarios de Goya se presenta Retrato imaginario de Goya (1963) o El perro de Goya (1984) y por último, destaca la Gran Crucifixión (1959).

Estos cuatro puntos de referencia están muy relacionados con otras temáticas que reitera el artista como Sudarios, Desnudos, Rompecabezas, Montajes y Repeticiones, no presentes en la exposición. No obstante, Saura insiste en que los temas de sus obras deben entenderse como los géneros de la pintura tradicional -bodegón, paisaje y figura-, a pesar de la reconversión en un nuevo lenguaje pictórico que realiza y que erige a sus obras como arquetipos.

Organización:
Centro de Arte Reina Sofía y Musée Rath, Musée d'art et d'historie de Ginebra
Comisariado:
Rainer Michael Mason
Itinerario:
Musée Rath. Musée d'art et d'historie, Ginebra (16 junio - 17 septiembre, 1989); IVAM Centre Julio González, Valencia (27 septiembre - 26 noviembre, 1989); Städtische Galerie im Lenbachhaus, Munich (4 abril - 4 junio, 1990)

Artistas:
Antonio Saura

Deze tentoonstelling van Antonio Saura (Huesca, 1930 - Cuenca, 1998), georganiseerd door het Musée Rath, Musée d'Art et d'Histoire, wordt gevierd op de gelegenheid van de vijftigste verjaardag van de presentatie van de collectie van het Museo del Prado in Genève in 1939 .

Antonio Saura keuze te wijten aan hun persoonlijke en institutionele banden met Genève, het Museum voor Kunst en Geschiedenis verworven in 1969, de eerste van zijn twee kruisigingen. Deze kunstenaar en sterren in 1980 een uitgebreide tentoonstelling in Madrid en Barcelona, ​​maar voor deze gelegenheid worden getoond in het Centro de Arte Reina Sofía zijn werken van de afgelopen tien jaar, die behoren tot de meest vruchtbare in de productie, met speciale aandacht voor de schilderijen op groot formaat.

De aanwezigheid van Saura op de Biënnale van Venetië in 1958, gevolgd door de Documenta de Kassel in 1959, consolideert zijn artistieke carrière. Gedurende deze tijd maakt de kunstenaar deel uit van de El Paso-groep, samen met Manuel Millares, Rafael Canogar en Luis Feito. Saura's werk toont de Spaanse avant-garde van de tweede helft van de jaren vijftig en heeft een diep verlangen om een ​​nieuwe taal te creëren. De kunstenaar zoekt een radicale breuk met de dominante trend, de gematigde moderniteit vertegenwoordigd door Daniel Vázquez Díaz of Benjamín Palencia.

De link met de Spaanse artistieke traditie, van Francisco de Goya tot Diego Velázquez, samen met de gewelddadige culturele, politieke en artistieke breuk van informalisme, bepalen de regeneratieve bijdrage van zijn schilderij. De productie van Saura is georganiseerd rond terugkerende thema's in de productie en richt zich op een chromatiek gebaseerd op het gebruik van zwarten, grijzen en aardetinten, die niet tot de jaren zestig vertrekken.

In deze tentoonstelling worden zeventig doeken tentoongesteld van 1956 tot 1985, hoewel er bepaalde sprongen in de chronologie zijn, dus het kan niet als een anthologische tentoonstelling worden beschouwd. Verre van deze bewering wordt het monster gepresenteerd als een set van werken georganiseerd rond vier van de meest herkenbare thema's van Saura, en ontwikkelt grote doeken: Damas, kruisigingen Honden (of Portretten Imaginarios ) Goya en drukte .

De tentoonstelling belicht binnen de kaders van Damas , stoffen Brigitte (1958) en Portret van de hertogin van Alba (1959). Onder het onderwerp Crowds kunnen we Foule (1962), La Grande Foule (1963), Karl-Johann-Strasse (1985) of Diada (1978-79) noemen . In het gedeelte van Imaginaire Portretten van Goya wordt Imaginary Portrait of Goya (1963) of El perro de Goya (1984) gepresenteerd en ten slotte valt de Grote Kruisiging (1959) op.

Deze vier criteria zijn nauw verbonden met andere problemen die de kunstenaar als herhaalt lijkwaden, Naakt, puzzel, Mounts en herhalingen niet aanwezig zijn op de beurs. Echter, Saura dringt erop aan dat de thema's van zijn werken worden begrepen als de traditionele schilderkunst genres Still - het leven, landschap en figuurcorrectie, ondanks de omzetting in een nieuwe beeldtaal die maakt en bouwt zijn werken als archetypen.

organisatie:
Kunstcentrum Reina Sofía en Musée Rath, Museum voor Kunst en Geschiedenis van Genève
curating:
Rainer Michael Mason
route:
Musee Rath. Musée d'art et d'historie, Genève (16 juni - 17 september 1989); IVAM Centre Julio González, Valencia (27 september - 26 november 1989); Städtische Galerie im Lenbachhaus, München (4 april - 4 juni 1990)

kunstenaars:
Antonio Saura