'Tot de ongelooflijke veelheid van onderwerpen waarover Aristoteles baanbrekende studies heeft geschreven, behoort ook de literatuur. In 'Over poëzie' behandelt hij de tragedie en de epische dichtkunst. Vertaler Ben Schomakers omschrijft 'Over poëzie' enerzijds als een 'snel en slordig' geschreven boek, anderzijds als 'een van de meest fascinerende en (...) rijke werken' van deze filosoof, dat door de eeuwen heen grote invloed heeft gehad. Verreweg het uitvoerigst schreef Aristoteles over de tragedie, destijds zeer populair. Hij beschrijft en ontleedt haar niet alleen, maar stelt ook de normen vast waaraan een goede tragedie moet voldoen. De tragedie laat zich -anders dan het epos, dat de vrijheid geeft om zeer uiteenlopende episodes met elkaar af te wisselen- kenmerken door eenheid van tijd, plaats en handeling, zonder dat dit tot eentonigheid mag leiden, want monotonie leidt nu eenmaal tot het 'het uitjouwen en tot het mislukken van een tragedie'. Een tragedie moet een verhaal vertellen, in een opeenvolging van handelingen, over een ommekeer van ongeluk naar geluk, of andersom - wij denken bij het woord 'tragedie' alleen aan die tweede soort ommekeer, Aristoteles niet. 'Een tragedie is namelijk geen uitbeelding van mensen maar van handelingen en het leven. Geluk en ongeluk bestaan in handelingen, worden gerealiseerd als een bepaalde handeling en zijn niet een of andere eigenschap. Wat iemand is is afhankelijk van zijn karakter, maar of hij gelukkig is of niet, van zijn handelingen.' De bekendste stelling uit 'Over poëzie' wil dat de tragedie een 'zuivering' van gevoelens of ervaringen bewerkstelligt, een catharsis. Juist over dit doel is Aristoteles echter nogal summier en vaag. Gelukkig doet Schomakers in het uitvoerige, helder geschreven essay, dat tot nawoord dient, een genuanceerde en instructieve poging de precieze bedoelingen van de filosoof te achterhalen.' (HANS DIJKHUIS in Trouw, 24.02.2001).