De eerste gedichten van Andreas Oosthoek verschenen \n- sporadisch, in tijdschriften - meer dan een halve eeuw \ngeleden. Zijn eerste bundel De bladen terug werd in 1987 gepubliceerd. Daarna kwamen nog drie kleinere bundels tot stand, steeds op aandringen van buitenaf. Trouw aan het adagium 'Niets te zeer' was de dichter moeilijk tot \nverdere publicatie te bewegen. Hoe respectabel deze te-\nrughoudendheid ook moge zijn, voor de lezers en dan \nvooral de poëzielezers, zou het een gemis zijn als deze \nsprankelende, speelse en in hun taalgebruik betoveren-\nde gedichten op een Zeeuwse zolder zouden verstoffen. \nDe Zeeuw en wereldburger Andreas Oosthoek was al \nals jongen geïntrigeerd door de grote wereld óver de dijk. \nHij wordt op zijn elfde jaar een leergierig internaats kind, \nverlaat - tijdelijk - de Zeeuwse klei, passeert de heuvels, \nontdekt Parijs, Europa en de wereld, met name Azië en \nkeert steeds terug op zijn geboortegrond, het land dat \nhij in zijn roman Het relaas van Solle zo indrukwekkend \nheeft beschreven. \nDe rijkdom van Oosthoeks poëzie is veelomvattend. \nZijn beelden en kleuren, etsen uit de geschiedenis en \nnauurtaferelen, de poëtische studies van veranderingen \nvan mensen en landen, zijn vermogen om met enke-\nle woorden een hele wereld op te roepen, is in de he-\ndendaagse Nederlandse poëzie ongeëvenaard. \nWitheet nadert de ijsberg verzamelt een keuze uit Oosthoeks poëzie, geschreven vanaf 1959.\nEen aanbeveling van de uitgever in de woorden van \nde oude Duitse dichter Lichtenberg: 'Wie twee broeken \nheeft, zou een ervan te gelde moeten maken en deze ge-\ndichten kopen!'