Een niet gering aantal mensen heeft veel belangstelling voor de astronomie, maar kan er zich om een of andere reden niet actief mee bezighouden. Men grijpt dan naar boeken over sterrenkunde, wat meestal uitloopt op een teleurstelling of zelfs een afknapper. De meeste werken zijn namelijk geschreven voor personen met een wiskundige en natuurkundige vooropleiding. Verder is de geleerdheid van de auteur nog geen garantie voor een goede, begrijpelijke overbrenging van de materie op geïnteresseerde leken. Gelukkig zijn er uitzonderingen, bijvoorbeeld Colin A. Ronan's boek „De amateur astronoom". Het is op een ook voor niet-(semi)-insiders bevattelijke wijze geschreven. Zelfs zijn de uiteenzettingen dermate boeiend, dat er ook buiten de kring van direct-geïnteresseerden wel aanrakingspunten zullen zijn. De onderwerpen worden, in logische volgorde, gepresenteerd, waarbij in de regel eerst teruggeschouwd wordt - de geschiedenis van de astronomie moet de schrijver zeer aan het hart liggen - zonder dat de actualiteit te kort wordt gedaan. De nieuwere ontwikkelingen krijgen het volle pond met onder meer het accent op de ruimtevaart en de opvattingen over het uitdijend via de slingerproef van Poucault, de vervorming van de zon door lichtbreking, de atoomklok, waarop ook de radiopips zijn afgestemd (staat de stoomklok, die is afgebeeld nu in Genève, zoals de NOS meedeelde of in een plaats in het Ruhrgebied, zoals van de zijde van de astronomen werd verteld? Ik heb „De amateur-astronoom" op een gemakkelijk grijpbare plaats tussen mijn weerboeken geschoven.